Rozdział dwunasty

Obudziłem się z samego rana przez hałas. Spojrzałem za okno i wywróciłem oczami. No tak, zapowiadali paskudną pogodę w Los Angeles i okolicy, więc nie zdziwił mnie za bardzo gęsty deszcz, który bębnił bezlitośnie o szybę. Niebo przykryły chmury, więc w salonie, w którym spałem od dwóch nocy, panował półmrok.

Zapaliłem światło i zerknąłem na zegarek; dochodziła piąta rano.

Zdziwiłem się, że spałem tak krótko. Wczoraj przez pół nocy wierciłem się w łóżku, nie mogąc zmrużyć oka; wciąż myślałem o tej całej trudnej sytuacji. Jeszcze dwa miesiące temu byłem pewien, że nie kocham już żony i pragnę odejść do kochanki, jednak sytuacja diametralnie się zmieniła.

Być może to zamierzone działanie Laury, być może czysty przypadek, ale przez ostatnie tygodnie nabrałem poważnych wątpliwości co do związku mojego i Monique. Owszem, z pewnością coś dalej do niej czułem, ale byłem zagubiony – z jednej strony nie mogłem pogodzić się z myślą, że na zawsze stracę tak cudowną osobę, jaką była Laura, a z drugiej musiałem dochować obietnicy danej Monique.

Przecież nie mogłem teraz wrócić do żony, gdyż pokazałbym kochance, że wcale się nie myliła. Doskonale pamiętam, jak mnie ostrzegała, że to właśnie tak może się skończyć. Ja nie przyjmowałem tego do wiadomości, w końcu wydawało mi się, że kocham Monique do szaleństwa. A jednak stało się – zrozumiałem, że moje uczucie względem Laury wcale nie zniknęło, ba, jeszcze bardziej pogłębiło.

Zasnąłem dopiero wpół do trzeciej, nękany coraz to dziwniejszymi wizjami mojej przyszłości.

Stwierdziłem, że i tak już dzisiaj nie zasnę, więc zabrałem się za robienie śniadania. Znając ostatnie przyzwyczajenia mojej żony, nie spodziewałem się, że wcześnie wstanie, mimo że położyła się już wpół do ósmej wieczorem. Przygotowałem jajecznicę, którą pośpiesznie zjadłem, później trochę posprzątałem i przyrządziłem Laurze zdrową sałatkę warzywną.

Doprawdy się zdziwiłem, gdy moja żona przyszła do kuchni o szóstej nad ranem. Ubrana w aksamitny jasny szlafrok, z pobladłą twarzą i głębokimi cieniami pod oczami wyglądała na wybitnie zmęczoną i niewyspaną.

– Dzień dobry – przywitałem ją, kładąc przed nią talerz z sałatką. – Chyba nie czujesz się dziś najlepiej.

– Okropnie boli mnie głowa – jęknęła Laura, chowając twarz w dłoniach.

Podszedłem do niej i położyłem jej rękę na karku, jakby miało to w czymś pomóc. Nie chciałem, by cierpiała, a wyglądała naprawdę mizernie.

– Przepraszam, ale nie jestem głodna. Lepiej, jeśli się położę, może mi przejdzie – mruknęła, podnosząc się i ruszając w stronę kanapy obitej skórzanym materiałem. – Nie spałam za dużo tej nocy, pewnie to dlatego tak źle się czuję.

– No i jest paskudna pogoda – przytaknąłem, patrząc, jak Laura zawija się w koc i opiera głowę na poduszce.

Rozejrzałem się po salonie połączonym z kuchnią. Nie był zbyt duży, udało się tu zmieścić jedynie wąską kanapę i dwa fotele, a także stary telewizor, który mógł już dawno nie działać. W rogu stał pamiętny kominek; dodatkowym urokiem tego domku były drewniane ściany, przesycone charakterystycznym zapachem, a także szklane drzwi prowadzące na taras, skąd rozciągał się zapierający dech w piersiach widok, czyli Jezioro Mathews i pobliska przyroda.

– Może chcesz wody albo kawy? – spytałem, podchodząc do wysłużonego drewnianego kredensu. – Mogę przygotować ci takie śniadanie, jakie tylko sobie zażyczysz.

– Matt… – westchnęła. – Naprawdę nic nie chcę w tym momencie. Chodź tu do mnie.

Wyciągnęła ku mnie rękę i wyjrzała zza koca, by sprawdzić, czy do niej przyjdę. Posłuchałem jej, w ciągu chwili znalazłem się tuż obok, ujmując jej dłoń. Ucieszyłem się, gdy jej nie cofnęła.

– Może chcesz jakieś leki? – spytałem, gładząc ją po czole. Nie miała gorączki. – Znajdę coś przeciwbólowego.

– Lepiej nie. Nie powinnam z nimi przesadzać, lekarz ostrzegał mnie, bym nie brała nic pochopnie. Pewnie niedługo mi przejdzie, to zwykła migrena.

Miałem nadzieję, że się nie myli. Chyba bym nie zniósł myśli, że coś jej się stało. Doskonale pamiętam, jak musieliśmy przerwać wycieczkę do Paryża z powodu złego samopoczucia Laury; nie chciałem powtórki z rozrywki, tym bardziej że moja żona wyglądała co najmniej źle.

– Lekarz? – Zmarszczyłem brwi.

– Pamiętasz moje problemy z hormonami? – spytała, a ja pokiwałem głową.

No tak, jakiś rok temu Laura źle się czuła, więc zrobiła podstawowe badania i okazało się, że miała jakieś problemy z trzustką. Na szczęście nie była to przewlekła choroba, dlatego dosyć szybko wróciła do zdrowia.

– Więc on mi to powiedział – wyjaśniła jak małemu dziecku. – Nie chcę mieć później jakichś problemów zdrowotnych.

– Rozumiem – odparłem, siadając na puszystym dywanie, który doskonale pamiętał nasz miesiąc miodowy. – Jeśli tylko czegoś będziesz potrzebować, to mi powiedz.

Siedzieliśmy w milczeniu przez kilka długich minut. Miałem wtedy okazję uważnie przypatrzeć się żonie.

Nie zmieniła się zbytnio od tych prawie trzech miesięcy, jednak wciąż niepokoiły mnie jej zapadłe policzki i poszarzała skóra. Nie tryskała energią jak dawniej, stała się chorowita i ciągle zmęczona. Spała mnóstwo czasu, no może z wyjątkiem tej nocy, brała jakieś leki, a przy tym znacznie schudła.

Nie wiem, dlaczego nie chciała przyznać się do diety. Przecież dobrze widziałem, jak zmieniał się jej wygląd, ale ta za każdym razem utrzymywała, że nic jej nie jest, że to nie dieta, a po prostu metabolizm.

Niestety, tym razem nie wierzyłem w ani jedno jej słowo. Tylko dlaczego aż tak chciała schudnąć?

– Rozpalisz w kominku? – spytała Laura, podnosząc głowę. – Chciałabym przy nim usiąść.

Kiedy ona przeniosła się na drewnianą podłogę, ja wykonałem to, o co mnie poprosiła. Usiadłem obok niej, pozwoliłem oprzeć głowę na moim ramieniu, by tylko było jej lepiej, by tylko ból choć trochę ustąpił…

Wpatrywaliśmy się w blask ognia jak zahipnotyzowani. Nie wiem, o czym w tamtej chwili myślała Laura, ja jednak wspominałem pamiętne chwile podczas naszego miesiąca miodowego. Wiele godzin spędziliśmy na tej podłodze, rozmawiając, śmiejąc się, płacząc i planując przyszłość. Słuchaliśmy naszej ulubionej muzyki, piliśmy mocną kawę, by po raz kolejny spać jak najmniej podczas nocy, biegaliśmy w deszczu, całowaliśmy w usta… Po prostu byliśmy szczęśliwi.

Gdzie ta radość wyparowała? Kiedy się ulotniła? Nie potrafiłem określić, w jakim dokładnie momencie przestało być mi u boku Laury tak dobrze. Przetrwaliśmy sporo kryzysów, a jednak nastał taki, który rozbił nasz związek.

– Chciałbym kiedyś wrócić do przeszłości – przyznałem nieśmiało, zakłócając przyjemną ciszę wypełnioną trzaskaniem ognia w kominku. Laura podniosła głowę i spojrzała na mnie łagodnie. – Naprawić wiele błędów. Nie chciałem cię zranić – jęknąłem i głos mi się załamał.

Laura nic nie powiedziała, jedynie pogładziła mnie po policzku, jakby dając mi tym do zrozumienia, że wcale nie jest na mnie zła.

– Proszę, nie udawaj, że cię to nie dotknęło – poprosiłem zduszonym głosem. – Wiem, że bardzo przeze mnie cierpisz. Nie musisz mi udowadniać, że aż tak mnie kochasz, bo na to zwyczajnie nie zasługuję.

– Każdy ma prawo do drugiej szansy – przyznała po chwili Laura. – Nie rozumiem, czemu tak bardzo się tym zadręczasz. Owszem, nie jest mi łatwo, nie powiem, że mnie to nie dotknęło, ale dlaczego mam pozbawić cię szczęścia? Skoro to najwyraźniej Monique jest tą jedyną, dlaczego mam psuć i jej przyszłość? Spędziliśmy razem cudowne pięć lat jako małżeństwo i najwyraźniej tak miało być. Wiele rzeczy nie zależy od nas.

– Ta zależała – rzekłem z goryczą w głosie. – Zależała ode mnie. Nawaliłem, chociaż to mało powiedziane. Nie zasługujesz na to, co ci zrobiłem. Sądzę, że powinnaś wyjść za mąż za kogoś innego, kto lepiej by cię docenił od razu, a nie po popełnionym błędzie.

Laura długo milczała, jakby zastanawiając się nad odpowiedzią.

– Matt, moje narzekania i tak nic nie zmienią – przyznała w końcu, głośno wypuszczając powietrze z ust. – Nie chcę cię przy sobie zatrzymać – od razu wyjaśniła. – Wiem, jak to wygląda, wiem, że nie złoszczę się i nie robię ci awantur. Ja po prostu jestem zwykłym tchórzem, którego przeraża samotność. Owszem, dalej cię kocham, ale to nie znaczy, że przeze mnie masz zrezygnować z prawdziwej miłości. Właśnie dlatego, że czuję do ciebie to, co czuję, pozwalam ci odejść. Uwierz mi, że w tym momencie bardziej mi zależy na twoim szczęściu.

Zerknąłem na nią z ukosa. Nie płakała, chociaż widziałem, że była przygnębiona, trochę zamyślona. Nie patrzyła na mnie, ale jej dłoń spoczywała na moim kolanie, jakby tym gestem chciała – och, co za paradoks – dodać mi otuchy.

– Przepraszam cię – powiedziałem znowu, wiedząc, jak puste są moje słowa w obliczu tego, co zrobiłem. – Nie walczyłem o nasze małżeństwo, mimo że było one dla mnie najważniejsze.

Laura uśmiechnęła się wtedy łagodnie.

– Najważniejsze, że nie żałujesz.

– Żałuję romansu.

Powiedziałem to po raz pierwszy od kilku miesięcy. Nigdy do tej pory się do tego nie przyznałem, ale ta atmosfera, która nam w tamtej chwili towarzyszyła, niejako mnie do tego zmusiła. Co dziwniejsze, nie pożałowałem tych słów.

– Nie mów tak. – Och, dlaczego Laura musiała mi na każdym kroku coś udowadniać?! Dlaczego tak bardzo pragnęła mojego szczęścia, gdy ja rozsypałem cały jej uporządkowany świat na drobne kawałki? – Nie powinieneś żałować czegoś, co choć na moment sprawiło, że byłeś szczęśliwy.

– Mnie się tylko wydawało, że to jest to, czego szukam. Miałem ciebie, najcudowniejszą kobietę na świecie, a nie potrafiłem tego docenić.

Wtedy Laurze chyba zabrakło argumentów.

Sam nie wiedziałem, dlaczego nasza rozmowa tak się potoczyła, dlaczego przyznałem jej się do takich rzeczy. Moja żona była jednocześnie wspaniałą przyjaciółką i mimo że tak ją skrzywdziłem, wciąż mogłem jej się wyspowiadać z najdziwniejszych przemyśleń.

– Porozmawiajmy o czymś innym – poprosiła nagle Laura, odsuwając się nieco ode mnie. – Nie chcę już roztrząsać tej sprawy, bo po prostu nie mam na to siły, Matt.

Westchnąłem ciężko.

– Pamiętasz, jak pływaliśmy w tym jeziorze? – spytałem, patrząc za okno. Deszcz już ustał, słońce wyszło zza chmur, ale dalej było mokro.

– Tak. Wkręciłeś mnie, że nie umiesz pływać, a ja martwiłam się i ciągle cię pilnowałam. Później do wszystkiego się przyznałeś. – Wycelowała we mnie wskazującym palcem, chichocząc.

– Po prostu lubiłem, gdy poświęcałaś mi uwagę.

– Faceci. – Wywróciła oczami. – Chodź na spacer – nagle poprosiła.

– Na pewno? Może lepiej zostań, nie czułaś się najlepiej.

– Dam sobie radę – zapewniła mnie, podnosząc się. – No już, rusz się, bo niedługo znowu zacznie padać.

– A gdzie chcesz iść?

– Nad Jezioro Mathews, na pomost – odparła, zakładając kurtkę i związując włosy w koński ogon.

Pomost, kolejne miejsce skrywające nasze wspomnienia. Gdy dopisywała pogoda, przesiadywaliśmy tam całymi godzinami, czytując książki albo mocząc nogi w wodzie. Często też pływaliśmy, napawając się swoim towarzystwem. Do dzisiaj pamiętam zapach kwiatów, jakie Laura wplatała we włosy, ciepło jej dłoni i wesołe okrzyki, gdy rzucaliśmy się do wody, trzymając za ręce.

Chyba nabrała odrobinę energii przy tym kominku, trochę zregenerowała siły, a przez to żwawym krokiem wyszła na zewnątrz i ruszyła w kierunku jeziora.

Powietrze wciąż było ciężkie i wilgotne, ale na dworze panował przyjemny chłód. Słyszałem wyraźnie odgłosy przyrody, ptaki śpiewające na drzewach, szelest liści i głos Laury, która nuciła coś pod nosem.

– Szybciej – ponagliła mnie, odwracając się.

Ruszyła tylko nam znaną drogą, przez chaszcze, gdzie kiedyś wydeptaliśmy ścieżkę, której już niestety nie było, jednak moja żona znała drogę na pamięć. Ja mimo wszystko trochę się ociągałem, starając się napawać bliskością przyrody i samotnością. Od dawna nie miałem okazji wypocząć na łonie natury.

Po kilku minutach dotarliśmy do celu naszej wędrówki. Laura już stała nad brzegiem i wpatrywała się urzeczona w taflę wody. Nie zareagowała nawet wtedy, gdy do niej podszedłem i położyłem dłonie na jej ramionach.

– Uwielbiam to miejsce – szepnęła cichutko, tak że ledwo ją usłyszałem. – Żałuję, że nie przychodziłam tu częściej.

– Przecież możesz tu jeszcze przyjeżdżać – zapewniłem ją pośpiesznie.

Laura jednak milczała.

– Idę na pomost – stwierdziła po chwili zdławionym głosem, ruszając powoli w jego kierunku.

Postanowiłem pójść za nią, choć powracające wspomnienia ciągle się nasilały pod wpływem tego miejsca i panującej tutaj atmosfery. Szybko znaleźliśmy się na starym pomoście, zniszczonym przez czas. Drewno przesiąkło wodą i przez to nie było tu zbyt stabilnie, jednak Laurze to nie przeszkadzało. Podeszła na skraj pomostu i zapatrzyła się w wodę, spokojną i w miarę przejrzystą.

– Chyba nie masz zamiaru pływać – mruknąłem, gdy zdjęła kurtkę.

– Oczywiście, że nie. Po prostu jest tu gorąco, nie czujesz tego?

Uniosłem brwi w geście zdumienia.

– Nie, nie jest. Mamy zaledwie piętnaście stopni powyżej zera, jest grudzień, a tobie gorąco? Lauro, dobrze się czujesz?

Nie odpowiedziała od razu, dlatego się zaniepokoiłem.

– Chyba powinniśmy już wracać. Wolałbym, żebyś się położyła.

Laura chwilę jeszcze wpatrywała się w jezioro, nad którym unosiła się poranna mgła. Zaczął padać rzęsisty deszcz, zanosiło się na całodzienną ulewę, dlatego wolałem jak najszybciej znaleźć się w ciepłym i przytulnym domku.

– Nie chcę opuszczać tego miejsca – powiedziała nagle Laura, zakładając kurtkę z powrotem. – Matt, zostańmy tutaj.

– Zaraz zacznie się ulewa. Lauro, co się dzieje? – spytałem, gdy ta wcale się nie ruszyła, mimo że deszcz nasilił się.

Znowu milczała, ale po krótkiej chwili ruszyła w moją stronę ze zbolałą miną. Pokręciłem głową, nie potrafiąc jej zrozumieć. Co jej się znowu stało? Dlaczego zachowywała się tak sentymentalnie, zupełnie jakby miała to być jej ostatnia podróż w życiu?

Poszliśmy w milczeniu w kierunku domu, a gdy dotarliśmy wreszcie na miejsce, oboje byliśmy przemoczeni do suchej nitki.

– Przygotuję obiad – mruknąłem, gdy znaleźliśmy się wreszcie w ciepłym i przede wszystkim suchym salonie.

– Ja idę się osuszyć – odparła Laura, kierując się do łazienki.

Włączyłem radio i zabrałem się do gotowania. Skroiłem warzywa, przygotowałem sałatkę, a gdy już miałem zabrać się za przyrządzanie mięsa, krzyknąłem:

– Lauro, wolisz wołowinę czy drób?

Nie odpowiedziała, dlatego odłożyłem nóż, zdjąłem fartuszek i podszedłem pod drzwi łazienki.

– Lauro? – Zapukałem.

I wtedy usłyszałem głuchy huk, zupełnie jakby coś ciężkiego zwaliło się na ziemię. Przysięgam, że w tamtej chwili serce podeszło mi do gardła.

– Lauro?!

Jednym szarpnięciem otworzyłem niezamknięte na zamek drzwi. To, co zobaczyłem, sprawiło, że omal nie upadłem. Laura leżała na podłodze, z głowy ciekła jej krew. Gdy zemdlała, musiała uderzyć nią o wannę.

Na miękkich kolanach pochyliłem się nad nią i sprawdziłem puls. Żyła, oddychała i to dla mnie było wtedy najważniejsze. Drżącymi rękami obróciłem ją twarzą w swoją stronę, gdyż leżała zwinięta między wanną a ścianą.

– Lauro… Lauro, proszę, powiedz coś – błagałem, szukając w kieszeni telefonu.

Była tak krucha, bezwładna, a do tego blada jak papier…

Wykręciłem numer pogotowia i wezwałem karetkę, martwiąc się, że zanim tu dojadą, dojdzie do tragedii. Laura nie reagowała, zupełnie jakby zapadła w jakąś śpiączkę…

Co ja miałem robić?! Nie wiedziałem, jak się z nią obejść, nie miałem pojęcia, co jej się stało, dlaczego zemdlała, a teraz nie odzyskiwała przytomności… W końcu uniosłem jej nogi do góry, odgarnąłem włosy z twarzy i oczyściłem nieco ranę na czole.

Gdy myślałem, że jakoś uda mi się ją ocucić, z nosa zaczęła cieknąć jej krew. Czułem się taki zagubiony; nie umiałem pogodzić się z tym, że nie mogę jej jakoś pomóc.

Nie mam pojęcia, ile czasu spędziliśmy w tej maleńkiej łazience, gdzie bezskutecznie próbowałem ocucić Laurę. Nagle usłyszałem głośną syrenę i dziękując w myślach Bogu za to, że w ogóle tu dotarli, wybiegłem do sanitariuszy, by wreszcie zabrali moją żonę do szpitala i należycie się nią zajęli.

Odpowiadałem na ich pytania automatycznie. Nie, nie wiem, czy jest na coś przewlekle chora. Ostatnio bardzo schudła, niezbyt dobrze czuła się rano. Nie, raczej nie jest w ciąży – przecież bym to zauważył. Moje słowa znikły gdzieś w przestrzeni, gdy zapakowano nieprzytomną Laurę do karetki i odjechano, zostawiając mnie z tym wszystkim samego.

 ~*~

Był to jeden z najtrudniejszych rozdziałów tego opowiadania; przyznam, że pisałam go z zapartym tchem. Sprawdzałam chyba tysiąc razy, poprawiając prawdopodobnie każde zdanie, ale końcową ocenę zostawiam Wam.

Następny rozdział już w następnym tygodniu, 30 sierpnia.

Wasza Elif