Rozdział ósmy

Laura nie mogła doczekać się wyjazdu. Cały tydzień minął na planowaniu wycieczki, zamawianiu biletów, rezerwacjach w hotelu i różnych lokalach oraz muzeach. Po raz pierwszy czas nie ciągnął się w nieskończoność.

Dodatkowo widziałem, że moja żona rozkwitła. Częściej się uśmiechała, wyglądała zdrowiej i przede wszystkim już nie chudła.

Oczywiście doskonale przewidziałem, jak zareaguje Monique na wieść, że wybieram się z żoną do Francji. Wolałem uniknąć jej wzburzenia i tego pretensjonalnego spojrzenia, którym by mnie zaszczyciła, więc poinformowałem ją o sytuacji przez telefon.

– Ale jak to?! – krzyknęła. – Nie, ty sobie chyba żartujesz. Co to, do cholery, ma znaczyć?

– Nie krzycz – poprosiłem. – Dobrze wiesz, że tak muszę zrobić.

– Ona nastawia cię przeciwko mnie! – jęknęła Monique. – Czy ty nie rozumiesz, że będzie próbowała się do ciebie zbliżyć?

To już robiło się męczące i nudne. Moje rozmowy z Monique dotyczyły tylko jednego tematu: Laury. Dziewczyna wciąż mi wmawiała, że to wszystko to sprytny plan Laury, która pragnie mnie przy sobie zatrzymać.

Miałem serdecznie dość jej piskliwego głosu, którego ostatnio ciągle używała. Ileż można słuchać tych narzekań?

– Wciąż jestem jej mężem – powiedziałem powoli – i mam się zachowywać tak, jakbym ją kochał. Wycieczka będzie ostatnią rzeczą, jaką wspólnie zrobimy. Uszanuj to, że chcę rozejść się w zgodzie. Obiecuję, że w Paryżu do niczego nie dojdzie. Wiesz, że teraz jestem z tobą, a ta wycieczka to mała odskocznia. Przepraszam, że mi nie ufasz, najwyraźniej na to nie zasługuję. – I rozłączyłem się od razu, nie mając najmniejszej ochoty znowu słuchać jej pojękiwań.

Denerwował mnie stosunek Monique do Laury. Niestety, nie znała ona mojej żony i nie wiedziała, jak jest wrażliwa. Nie chciałem ranić Laury, nie tylko dlatego, że miałem nadzieję rozwieść się w zgodzie, ale też i ze względu na nią samą. Już wystarczająco ją zraniłem, nie powinienem wciąż zadawać jej bólu.

W dzień wyjazdu wszystko było dopięte na ostatni guzik. Spakowane torby stały na korytarzu, bilety leżały w mojej kieszeni, a wszystkie pieniądze trzymała Laura. Wziąłem walizki i zapakowałem wszystko do samochodu, zerkając co chwila na zegarek; nie mogliśmy się spóźnić.

– Już idę! – krzyknęła Laura, zamykając drzwi.

Dzisiaj wyglądała bardzo ładnie. Założyła lekki kremowy płaszczyk, eleganckie buciki na obcasie i ołówkową spódniczkę, a włosy spięła w kok. Cóż, była naprawdę piękną kobietą i nic dziwnego, że od zawsze przyciągała spojrzenia innych mężczyzn.

Usiadła obok mnie, odgarnęła niesforne kosmyki z twarzy i uśmiechnęła się szeroko.

– Paryżu, nadchodzimy! – krzyknęła wesoło.

Ruszyłem spod domu, czując przyjemny ścisk w żołądku, który zawsze towarzyszył mi przed perspektywą emocjonującej wycieczki. Odnosiłem wrażenie, że ten wyjazd będzie równie niezwykły co dotychczasowe.

~*~

Laura spała przez większość lotu samolotem, oparta na ramieniu. Obudziła się tylko raz, by zjeść kilka kęsów niezbyt smacznego kurczaka, którego tu podawano. Okryłem ją też cienkim kocem, bo kuliła się z zimna.

Znowu miała pobladłe policzki i cienie pod oczami, mimo że przez kilka ładnych godzin smacznie spała. Postanowiłem jej pilnować w Paryżu, by jadła normalnie, tylko co zrobię, jeśli znowu zwymiotuje?

Obiecałem sobie, że jeśli sytuacja nie poprawi się do grudnia, zaprowadzę Laurę do psychologa. Przecież moja żona już dawno mogła wpaść w anoreksję albo bulimię i zwyczajnie nie dostrzegała swojego problemu!

Gdy wyczerpani kilkugodzinną podróżą wreszcie znaleźliśmy się w naszym pokoju hotelowym, padłem na łóżko jak zabity. W Stanach właśnie dochodziła siódma wieczorem, więc tutaj zegar wybił czwartą nad ranem. Nic by się nie stało, gdybym zamknął na chwilę oczy i zasnął chociaż na kilkanaście minut.

Wziąłem jedynie szybki prysznic, a gdy wróciłem, Laura znowu spała. Dopiero wtedy miałem okazję na spokojnie rozejrzeć się po pokoju.

Nie był zbyt duży, ale ładnie urządzony. Na szczęście mieliśmy dwa łóżka oddzielone szafką; na środku stał nieduży drewniany stół z czterema krzesłami, a w rogu dosyć stary telewizor. Ściany pomalowano na ciemnozielony kolor i tylko to mi tutaj przeszkadzało – ta barwa nie pasowała do ogólnego wystroju.

Przesunąłem nogą rozwalone po podłodze torby, zasłoniłem wielkie okna bordowymi zasłonami i sam z ulgą ułożyłem się na swoim łóżku. Zasnąłem, kiedy tylko moja głowa dotknęła poduszki.

Śniła mi się Laura. Siedziała po turecku na podłodze i śmiała się radośnie, wciąż do mnie machając. Chciałem do niej podejść, ale wciąż odciągała mnie Monique. Nagle Laura popatrzyła na mnie szeroko otwartymi oczami, podniosła się i wyciągnęła w moim kierunku chudą dłoń, prosząc mnie o pomoc, ja jednak nie mogłem się ruszyć. Nagle moja żona osunęła się, zwymiotowała i schowała twarz w dłoniach. Tak bardzo chciałem jej pomóc, przytulić ją, powiedzieć, że będę przy niej, ale  Monique wciąż kurczowo mnie trzymała, nie pozwalając się zbliżyć do Laury choćby o milimetr…

Otworzyłem oczy w momencie, gdy Laura zniknęła za drzwiami łazienki. Pewnie i ona musiała się odświeżyć, skoro nie dała rady wczoraj – zasnęła niemal od razu, mimo że powinna być wypoczęta po tak długiej drzemce, jaką zaserwowała sobie w samolocie.

Przetarłem oczy i spojrzałem na zegarek. Tutaj, we Francji, było późne popołudnie, u nas dopiero szósta rano. Z pewnością nie uda mi się przyzwyczaić do tak dużej zmiany czasu w dwa tygodnie.

Kiedy Laura wyszła z łazienki z mokrymi włosami opadającymi na plecy, byłem już gotowy. Założyłem czyste spodnie, białą koszulę i nowe buty, a włosy przeczesałem palcami.

– Gdzie masz ochotę pójść? – spytałem, odsłaniając okna.

Gorące popołudniowe słońce wpadło do środka, nadając miejscu nastrojowej atmosfery. Ciekawe, jak by tu było, gdyby zamiast Laury znajdowała się Monique. Pewnie odpuścilibyśmy sobie zwiedzanie na kilka godzin.

– Myślałam o jakiejś restauracji – przyznała, wycierając ręcznikiem włosy. – Co powiesz na to, byśmy poszli dzisiaj na Wieżę Eiffla? Tam jest podobno trochę niezłych…

– …i drogich… – wpadłem jej w słowo z uśmiechem.

– …restauracji – dokończyła, wyraźnie zmarkotniała. – Przepraszam, nie pomyślałam o pieniądzach.

– Ej, żartowałem. – Wyszczerzyłem zęby w uśmiechu. – Z miłą chęcią odwiedzę każdą restaurację znajdującą się na Wieży Eiffla. Wystarczy tylko jedno słowo.

– Naprawdę? Ojej, dziękuję, Matt. – Chciała podejść i mnie uścisnąć, ale zatrzymała się w połowie drogi. – Hm, chyba nie powinnam, co? – Nie pozwoliła mi odpowiedzieć. – Poczekaj, tylko wysuszę włosy i będę gotowa.

Już piętnaście minut potem stała przed lustrem, ubrana w długie spodnie i czarną bluzkę, z rozpuszczonymi włosami. Musiałem przyznać, że to właśnie w tej fryzurze wyglądała najlepiej.

Wyszliśmy, pamiętając o zamknięciu pokoju na klucz. Skierowaliśmy się do windy, bo mieszkaliśmy na czwartym piętrze, gdy okazało się, że jest zepsuta, dlatego nieśpiesznie zaczęliśmy schodzić na dół.

Nasz hotel znajdował się tylko kilka ulic od Wieży Eiffla, więc postanowiliśmy dojść tam na piechotę. Powoli mijaliśmy kolejne kawiarnie, drogie sklepy i piękne budowle w iście europejskim stylu. Nie dziwiłem się miłości Laury do starego kontynentu – tutaj większość rzeczy miało swoją historię, tradycję. Tego właśnie brakowało nam w Stanach; z tego powodu na wakacje wyjeżdżaliśmy głównie na stary kontynent.

Co chwilę obok nas przechodziła jakaś para trzymająca się za ręce. Sam długo zastanawiałem się, czy nie ująć dłoni żony, ale za każdym razem dochodziłem do tego samego wniosku: owszem, zgodziłem się na udawanie kochającego męża, ale nie mogłem dawać jej nadziei, że coś między nami się zmieni.

Miałem ożenić się z Monique zaraz po rozejściu, a już niedługo planowałem złożyć wniosek o rozwód.

– Patrz, jaka piękna – szepnęła zachwycona Laura, odzywając się po raz pierwszy od wyjścia z hotelu. – Dlaczego wcześniej tu nie przyjechaliśmy?

Rzeczywiście, Wieża Eiffla, w którą z taką pasją w oczach wpatrywała się moja żona, była piękna. Pod nią kręciły się setki, o ile nie tysiące osób, robiąc sobie zdjęcia. Mimo że konstrukcja budowli z pozoru nie była atrakcyjna, to wyczuwałem, że nosi w sobie tę paryską historię i z tego powodu spodobała mi się podwójnie.

Miałem tylko nadzieję, że znajdzie się dla nas miejsce w jednej z tych wszystkich restauracji. Niestety, zapomniałem zarezerwować jakiś stolik na dzisiaj, więc obawiałem się, że możemy nie zjeść tu obiadu na śniadanie.

Byliśmy jednak prawdziwymi szczęściarzami, bo w jednej z naprawdę drogich, ale ekskluzywnych restauracji ktoś w ostatniej chwili zrezygnował z rezerwacji, dlatego jakiś uprzejmy kelner wcisnął nas na jego miejsce.

Boże, już uwielbiałem ten kraj.

Przyznam, że ceny zwalały z nóg, ale chyba dla tego „ostatniego razu” było warto. Nie dość, że elegancki wystrój robił swoje, to smak potraw potrafił zawrócić w głowie. Kiedy kosztowałem słynnego francuskiego croissanta, rozglądałem się dookoła w zachwycie. Z sufitu zwisały kryształowe żyrandole, a w wypolerowanej posadzce można było się przejrzeć. Na jednej ścianie wisiały same lustra, przez które miało się wrażenie, że pomieszczenie jest przynajmniej dwa razy większe niż w rzeczywistości.

Ach, i ten zapach! W powietrzu unosiła się woń czekolady, pysznych dań i słodkich specjałów szefa kuchni. Miałem ochotę zabrać całe to miejsce do Corony.

Laura również zjadła ze smakiem swoje danie, wciąż patrząc tęsknym wzrokiem za okno. To tam znajdowały się głównie zakochany pary, stojąc pod słynną wieżą i robiąc sobie zdjęcia, na których albo trzymali się za ręce, albo całowali.

– Wiesz, w tym mieście sformułowanie „francuski pocałunek” nabiera zupełnie nowego znaczenia – nagle przyznała, przenosząc na mnie wzrok.

Długo patrzyliśmy sobie w oczy; jej lśniły dziwnym blaskiem. Kryły się w nich ból, smutek i cierpienie, które zadałem jej miesiąc temu. Byłem potworem i dopiero teraz to sobie w pełni uświadomiłem.

Nagle Laura uśmiechnęła się szeroko.

– A pamiętasz nasz pierwszy pocałunek? – zaśmiała się.

Wywróciłem oczami.

– Oczywiście, że tak. Nawaliłem na całej linii.

– Nieprawda. – Teraz Laura śmiała się jeszcze głośniej i jeszcze szczerzej.

Sam nie mogłem powstrzymać uśmiechu.

– To było na naszej trzeciej randce – powiedziała powoli. – Pamiętam tamten dzień bardzo dobrze. Przyjechałeś po mnie do domu, chcąc zrobić mi niespodziankę, a ja przecież niczego się nie domyśliłam i nie byłam gotowa. Szybko założyłam jakąś sukienkę i pojechałam z tobą na dziką plażę.

– Wyglądałaś olśniewająco – przyznałem. – I kiedy cię zobaczyłem, zaparło mi dech w piersi. W życiu nie czułem się tak przy dziewczynie. Onieśmielałaś mnie swoją delikatnością, swoim uśmiechem i zachowaniem.

– Nie przesadzaj. Miałeś przede mną jedną dziewczynę.

– Ale to nie było to samo. Dobrze wiesz, że byłem z nią w podstawówce, to było dziecięce uczucie.

Doskonale pamiętałem tamten dzień. Znałem Laurę zaledwie dwa miesiące, ale zakochałem się w niej po uszy już po pierwszej rozmowie, mimo że nie zrozumiałem tego od razu. Poszliśmy na kilka randek, na których jedynie rozmawialiśmy i żartowaliśmy. A jednak wtedy, gdy zawiozłem ją na obrzeża Los Angeles, na jedną z plaż, gdzie nikogo nie było, poczułem, że to ta jedyna…

Staliśmy na tym ciepłym piachu, trzymając się za ręce. Długo wpatrywałem się bez słowa w jej piękną twarz i myślałem, co zrobi, jeśli ją pocałuję. Pachniała intensywnie morzem i bryzą, co jeszcze bardziej sprawiało, że mi się podobała.

W końcu pochyliłem się, ona zamknęła oczy i stało się. Pamiętam, że wspięła się na palce, by móc mnie objąć, a potem oddała pocałunek. To była jedna z najlepszych chwil w moim życiu, mimo że tak się zdenerwowałem, że przerwałem szybko ten fantastyczny moment.

– Podobało mi się to, że byłeś taki nieśmiały – zachichotała Laura. – Mało który chłopak potrafił w tak subtelny sposób dać dziewczynie do zrozumienia, że mu się podoba. Tobie się to udało i muszę przyznać, że od tamtego wieczoru nie mogłam przestać o tobie myśleć.

– Sądziłem, że nawaliłem, że ci się nie podobało – przyznałem. – Za to ty całowałaś naprawdę dobrze. Po prostu… byłem młody i głupi.

– Ależ było słodko i romantycznie! – zaprzeczyła Laura, rumieniąc się nieznacznie. – Wymarzony pierwszy pocałunek.

– To dobrze, bo od trzynastu lat pluję sobie w brodę, że wtedy zawaliłem – zaśmiałem się.

– Dobrze nam było wtedy ze sobą – mruknęła po dłużej chwili Laura, obracając w palcach pusty kieliszek po wypitym winie. – Ale teraz też chyba nie jest źle – szybko dodała, widząc moją zmieszaną minę.

Nie chodziło o to, że zezłościłem się na to, co powiedziała. Wtedy do mnie dotarło coś, nad czym do tej pory ani śniło mi się rozmyślać.

Laura miała rację. Kiedyś było nam cudownie i w tej kwestii nie mogłem się z nią kłócić. Potem, gdy coś w naszym małżeństwie się popsuło, gdy poznałem Monique, sądziłem, że już nic nie czuję do żony, że najwyższy czas zacząć nowe życie z Francuzką u boku.

A jednak wypowiedziane przez chwilą słowa Laury dały mi do myślenia.

Było mi z nią dobrze. Nawet tu i teraz, siedząc w jednej z najprawdopodobniej najdroższych restauracji w Paryżu, gdzie oboje wiedzieliśmy o moim romansie, o tym, że planuję wkrótce zostawić żonę, cudownie czułem się w jej towarzystwie.

Dlaczego wcześniej nie zauważyłem, że mimo tego, co wydarzyło się ponad pół roku temu, wciąż nie zapomniałem do końca o mojej Laurze?

~*~

No i w życiu Matta pojawiły się kolejne wątpliwości :)

Ostatnio wpadłam na pomysł dodania nowej zakładki (ewentualnie uzupełnienia "O blogu"), gdzie znajdowałaby się muzyka, przy której pisałam to opowiadanie. Co o tym sądzicie?

Następny rozdział ukaże się nie za dwa, lecz trzy tygodnie - z powodu wakacyjnego wyjazdu nie będę w stanie dodać postu jak zwykle, a obawiam się, że nie zdążę go sprawdzić na za tydzień. Także cierpliwości, bo kolejny rozdział pojawi się 12-13 lipca.
Jeśli natomiast chodzi o Wasze blogi - z większością jestem na bieżąco, ale komentarze dodam już w wakacje.

Wasza Elif