Rozdział drugi

Jeszcze pół roku temu wydawało mi się, że kocham Laurę. Byliśmy bardzo zgodnym małżeństwem, prawie nigdy się nie kłóciliśmy, wyjeżdżaliśmy dwa razy do roku na wakacje za granicę, najczęściej do Europy, chodziliśmy razem na bankiety, całowaliśmy się – czyli robiliśmy to, co każde kochające się małżeństwo.

Po czterech latach ślubu nagle coś między nami się zepsuło. Nie, nie była to żadna sprzeczka, a coś zupełnie innego: mój ojciec zmarł, zostawiając w spadku firmę. Ponieważ już wcześniej u niego pracowałem, to wiedziałem, na czym polega biznes. Miałem też świadomość, że czeka mnie więcej godzin spędzonych w pracy.

Dodatkowo Laura również mniej więcej w tym samym czasie dostała awans, zostając redaktorką naczelną kobiecego magazynu o modzie. Wiadomo, jak to się skończyło.

Zaczęliśmy więcej czasu spędzać w pracy, a mniej w swoim towarzystwie. Nie chodziliśmy już tak często do kina, restauracji czy choćby na spacery. Coraz rzadziej rozmawialiśmy.

Po prostu odsunęliśmy się od siebie.

Na moje nieszczęście – a może właśnie szczęście? – na jednym z bankietów, które zostały zorganizowane w tamtym czasie, poznałem Monique, córkę wpływowego biznesmena z Francji. Od razu zrobiła na mnie ogromne wrażenie, nie tylko pięknem, ale też i błyskotliwym poczuciem humoru oraz nieznaną mi do tej pory egzotycznością.

Z początku rozmawialiśmy normalnie, potem konwersacja przerodziła się w niewinny flirt.

Miesiąc później po raz pierwszy zdradziłem Laurę.

Nie będę ukrywał, że to ja wybitnie zawiniłem w tej sytuacji. Niestety, ale zakochałem się w Monique i nie byłem w stanie nic z tym zrobić. Odkryłem, że nie umiem już cieszyć się małżeństwem z Laurą, że ciągnie mnie jednak do Francuzki, z którą znalazłem wspólny język.

Owszem, wiele razy próbowałem powiedzieć żonie o swoim romansie, jednak za każdym razem znajdowałem powód, by odwlec to co nieuniknione na później. Przez pół roku mój związek z Monique tak szybko się rozwinął, że prawie nie myślałem o Laurze, gdy po raz kolejny ją okłamywałem, że wyjeżdżam gdzieś w sprawach służbowych, a tak naprawdę odwiedzałem moją Francuzkę w domu.

Mieliśmy z Monique plany: chciałem się do niej przeprowadzić, wziąć rozwód, a potem ożeniłbym się po raz drugi z dziewczyną, z którą zdradziłem żonę.

Wiedziałem, że to nie było w porządku wobec Laury, ale zakochałem się w Monique i nie wyobrażałem sobie życia bez niej. Z początku wmawiałem sobie, że to zwykłe zauroczenie, że może jeszcze moje małżeństwo przetrwa. Niestety, w końcu uświadomiłem sobie, że już nie kocham żony, a przynajmniej nie tak jak kiedyś.

Chciałem być z Monique Laurent.

A teraz, gdy wreszcie przyznałem się do winy, wcale nie poczułem ulgi, tylko strach i zażenowanie.

Laura stała dalej oparta o stół i wpatrywała się we mnie bez słowa. Między nami zawisła niepokojąca cisza, a powietrze wokół można było przeciąć nożem. Natychmiast zrozumiałem, że nie rozegrałem tego tak, jak trzeba. Nie chciałem wbić jej kolejnego ostrza w serce, ale skoro zacząłem, to mógłbym skończyć.

– Chcę się do niej przeprowadzić – kontynuowałem drżącym głosem. – I sądzę, że w tej sytuacji powinniśmy porozmawiać o rozwodzie.

Gdy wreszcie to z siebie wydusiłem, miałem ochotę uciec jak najdalej. Utkwiłem wzrok w czubkach butów, czekając na krzyk i płacz, a jednak po długiej chwili wcale tego nie usłyszałem. Uciążliwą ciszę przerwał słaby, jakby zmęczony głos Laury.

– No cóż, rozumiem – powiedziała powoli. – Czyli chcesz się wyprowadzić?

Odważyłem się spojrzeć na żonę. Wciąż miała nieodgadniony wyraz twarzy, ale dostrzegłem w oczach prawdziwy ból i smutek.

Byłem zwykłym draniem.

– Chcę – odpowiedziałem po dłuższej chwili. – Lauro, bardzo cię…

– Nie przepraszaj mnie – od razu mi przerwała, kręcąc głową. – Przecież to nie twoja wina, że się zakochałeś. Znam ją przynajmniej?

Zdziwił mnie jej stoicki spokój. Gdy myślałem o tej chwili w pracy, widziałem Laurę jako kobietę ogarniętą furią; nawet przez moment nie uwzględniłem tego, że może być opanowana w tak ciężkiej dla nas sytuacji.

Znałem ją bardzo dobrze i miałem świadomość, że zawsze była bardzo cicha, rzadko się denerwowała. Jednak ta stresująca chwila najwyraźniej nie zrobiła na niej wrażenia…

– Być może. Pamiętasz bankiet organizowany przez firmę tego francuskiego szychy, jak mu tam było… Nathan Laurent!

Czułem się perfidnie, mówiąc to wszystko, ale wiedziałem, że teraz nie mogę się wycofać. Laurze należały się jakieś wyjaśnienia, nawet te najbardziej żałosne.

– Pamiętam – potwierdziła przytłumionym głosem. – To jedna z jego córek, prawda?

Monique miała młodszą siostrę, Clarę, jednak Laura znała osobiście jedynie moją kochankę.

– Prawda.

– Monique?

Kiwnąłem głową, zawstydzony. Ta cała rozmowa zaczęła mnie przytłaczać.

– Monique Laurent – szepnęła zamyślona. – Hm, gratuluję gustu. Piękna kobieta.

Coraz mniej z tego wszystkiego rozumiałem. Laura zachowywała się naprawdę dziwnie – zupełnie jakby jej to nie dotyczyło.

– Ty… wiedziałaś! – nagle krzyknąłem, oszołomiony.

Laura odsunęła się i przeniosła wzrok w inną stronę, starając się na mnie nie patrzeć.

– Podejrzewałam – poprawiła mnie. – Raz mi powiedziałeś, że idziesz do Chrisa. To było jakiś miesiąc temu, może więcej. Nie musiałam cię nawet sprawdzać. Godzinę po twoim wyjściu sam zadzwonił i spytał się, czy nie chcemy do niego wpaść na kolację. Wtedy zaczęłam się domyślać.

– Dlaczego…? – Głos uwiązł mi w gardle.

– Dlaczego ci nie zrobiłam awantury? Przecież nie miałam dowodów. A gdybym się ciebie spytała, pewnie wszystkiego byś się wyparł.

Miała rację; cholera, aż tak dobrze mnie znała. Pewnie w pierwszej chwili zaprzeczyłbym i stwierdził, że to nonsens, że nie mam żadnego romansu. Dopiero później mógłbym się przyznać.

– No i często pachniałeś kobiecymi perfumami, nie moimi. Tak, było czuć te bardzo drogie francuskie perfumy, na które pewnie nigdy mnie nie będzie stać.

Poczułem się jeszcze gorzej. To nie tak, że Laura cokolwiek mi wypominała; mówiła wszystko spokojnie, trochę przytłumionym głosem, ale wciąż była zadziwiająco opanowana. Nie potrafiłem tego pojąć.

– To od kiedy to trwa? – spytała dziwnym głosem, osuwając się na krzesło. Nagle pobladła.

– Od pół roku. Dobrze się czujesz?

Och, co za głupie pytanie! Z pewnością nie miała się lepiej ode mnie, chociaż starała się tego nie okazywać.

– Świetnie – nawet teraz nie użyła sarkazmu. – Kiedy chcesz zabrać rzeczy?

Musiałem zmienić temat, i to natychmiast. Nie mogłem znieść tej rozmowy, tego spokoju Laury, apetycznie pachnących potraw, perfum unoszących się w powietrzu, a przede wszystkim widoku pobladłej, ale wciąż pięknej twarzy żony.

– Co ty chciałaś mi powiedzieć?

Ta jednak pokręciła głową.

– Teraz to nieistotne. Kiedy planujesz się wyprowadzić?

– Nie wiem, nie zastanawiałem się.

– Może usiądziesz i coś zjesz? – teraz to ona zmieniła temat. – Niedługo to wszystko wystygnie, a szkoda, by się zmarnowało. Może trochę wina? Francuskie – zaakcentowała to słowo.

Nie byłem głodny ani też nie miałem ochoty na takie żarty. Mimo wszystko Laura miała do mnie żal, co widziałem w jej oczach.

– No siadaj – poleciła. – Ja zapalę światło, nie będziemy siedzieć w takich ciemnościach. Te świeczki długo nie pociągną.

Czułem się co najmniej skołowany. Ani jeden mój scenariusz nie spełnił się; Laura była opanowana, spokojna, w ogóle nie wyglądała na zdenerwowaną. Jedyne, co dostrzegałem w jej oczach, to dziwne otępienie i zawód.

Przez to wszystko miałem okropne wyrzuty sumienia.

– Posłuchaj – zacząłem niepewnie, gdy usiadła na miejscu i sięgnęła po sałatkę. – Pewnie jesteś teraz zła… Znaczy, na pewno. Na pewno jesteś wściekła i masz ochotę mnie zabić, ale chciałbym to wszystko załatwić spokojnie, bez kłótni.

Gadałem jak skończony kretyn, doskonale zdawałem sobie z tego sprawę. A jednak kiedy pomyślałem, że po tym żałosnym monologu Laura rzuci we mnie talerzem, ta jedynie popatrzyła na mnie łagodnie, przekrzywiając głowę.

– Rozumiem. Więc nie chcesz żadnych kłótni?

– Żadnych. – Pokiwałem głową.

Odłożyła widelec, oparła głowę na ramieniu i spojrzała na mnie uważnie. Zmrużyła oczy, zastanawiając się nad czymś. Czekałem w napięciu, mając nadzieję, że jednak nie przyjdzie jej do głowy wszczynanie awantury. Ostatnie, czego bym chciał, to rozstawać się z żoną w tak beznadziejnej atmosferze. Niestety – sam sobie byłem winien, ale teraz i tak niczego bym nie odkręcił.

Ta jednak nagle się wyprostowała i uśmiechnęła delikatnie.

– Wiesz, chyba znam doskonałe rozwiązanie w obecnej sytuacji – powiedziała radośnie.

Przełknąłem głośno ślinę, bojąc się, co zaproponuje.

– Obiecuję, że jeśli wywiążesz się z naszej umowy, dostaniesz wszystko, czego chcesz. Oddam ci samochód, dom, każdy zaoszczędzony grosz…

– Przestań – przerwałem jej, nieco zaszokowany. – Przecież nie musimy rozwiązywać tego w ten sposób. Zostawię ci wszystko, co może ci się przydać, obiecuję. Nie jestem aż takim draniem, by pozbawić cię tylu rzeczy. Na pewno dostaniesz dom, ja będę mieszkać u Monique…

Laura pokręciła głową, upiwszy łyk wina.

– Ale ja nic nie chcę, nie potrzebuję – zapewniła cicho. – No i nawet nie wysłuchałeś mnie do końca, Matt. Musisz oduczyć się wchodzenia ludziom w środku zdania.

– Przepraszam. Mów.

Laura wpatrywała się długo w płomień świecy, a gdy zabrała głos, przeniosła wzrok na mnie.

– Oddam ci dosłownie wszystko, a przede wszystkim wolność, bez żadnego nieporozumienia. Tylko chcę, żebyś mi coś obiecał.

Perspektywa rozstania się w spokoju, a może nawet zgodzie, bo Laura nie należała do ludzi, którzy koniecznie muszą postawić na swoim, była bardzo kusząca, dlatego żywo pokiwałem głową, gotów zgodzić się na wszystko. Wolałem nie okazać się większym palantem, na jakiego wyszedłem w tamtej chwili.

– Przez najbliższe trzy miesiące zamieszkasz ze mną. Będziemy zachowywać się jak do tej pory, czyli jak kochające się małżeństwo. Będziemy udawać, że dzisiejsza rozmowa się nie odbyła, a ty mnie nie zdradziłeś. Albo inaczej, ja nic o tym nie wiem.

– Ależ to nonsens! – krzyknąłem nagle, nie mogąc się zgodzić z tą propozycją. – Chcę się wyprowadzić w najbliższym czasie. Zresztą, Monique nie będzie zadowolona z takiego rozwiązania. Lauro, zrozum, nie chcę się z tobą kłócić, ale wolałbym jakieś inne zasady.

Popatrzyła na mnie tym swoim karcącym wzrokiem.

– Wytrzymałeś ze mną ostatnie pięć lat, a teraz nie dasz rady mnie znieść przez trzy miesiące?

Mówiła to wszystko twardym, zimnym głosem, który podziałał na mnie jak kubeł lodowatej wody. Rzadko używała tego tonu, więc zrozumiałem, że ona naprawdę pragnie spędzić ze mną ten czas.

Z drugiej strony… Monique na pewno nie będzie zbyt zadowolona. Planowaliśmy, że gdy tylko Laura dowie się o moim romansie, niemal natychmiast przeniosę się do Francuzki. A teraz to wszystko wzięło w łeb, bo moja żona chciała właśnie takiego rozwiązania.

Mimo wszystko byłem jej coś winien. Oszukiwałem ją przez pół roku, wręcz poniżyłem swoim związkiem z Monique, a teraz, gdy ona dawała mi swego rodzaju szansę, nawet nie chciałem jej przyjąć…

Zachowywałem się jak tchórz przez ostatnie miesiące, a teraz miałem okazję to naprawić.

– To tylko trzy miesiące – zapewniła mnie Laura. – Ani dnia dłużej. Podpiszę wszystkie potrzebne papiery, oddam ci, co zechcesz, nawet dom. Tylko proszę o ten czas.

– Dlaczego? – Chciałem dać sobie więcej czasu na podjęcie odpowiedniej decyzji.

– Chcę się jeszcze poczuć jak dawniej – przyznała po chwili milczenia, wpatrując się w złotą obrączkę lśniącą na jej palcu. – Więcej czasu nie potrzebuję. No i muszę oswoić się z myślą, że cię straciłam. – Uśmiechnęła się smutno, przenosząc na mnie wzrok. Nagle zrobiło mi się gorąco. – Proszę o trzy miesiące. Kiedy ten czas minie, podpiszę wszystko, co mi podsuniesz.

– Na pewno? – Musiała się poczuć okropnie, gdy się o to spytałem, ale nie mogłem się wycofać.

– Na pewno. – Spojrzała na swoje delikatnie dłonie.

– Nie będziemy rozmawiać o tym, co zrobiłem? – Chciałem się upewnić.

– Nie.

Miałem przez sobą perspektywę rozwodu bez najmniejszych przeszkód. Musiałem tylko trzy miesiące udawać, że jestem szczęśliwym, kochającym mężem. W sumie to nawet lepiej: nasi znajomi nie dojdą do wniosku, że jestem paskudnym draniem, który zdradził swoją żonę i oszukiwał ją z tego powodu przez tak długi czas.

– Zgoda – mruknąłem niepewnie, już wyobrażając sobie reakcję Monique na moje wieści. – Trzy miesiące?

Laura uśmiechnęła się słabo.

– Trzy miesiące.

~*~

Z wielką chęcią uduszę Matta gołymi rękami. Kto się pisze?

Wiem, że teraz pewnie go nienawidzicie - to tak jak ja! Nie będę nawet prosić, byście dały mu szansę, bo drań na nią nie zasłużył. Możecie też wyżyć się na nim w komentarzach - chętnie sobie poczytam, jak bardzo doprowadzał Was do szału.

Nie mam pojęcia, jak wytrzymam z takim bohaterem jeszcze kilkanaście rozdziałów. Przecież to istna katorga - taki buc głównym bohaterem. Kto widział takie rzeczy?! ;D

Następny rozdział albo pod koniec marca, albo na początku kwietnia - wszystko zależy od mojego czasu, a ostatnio z nim krucho.

Wasza Elif