Rozdział czwarty

Cały następny tydzień komunikacji między mną a Laurą nie było. Rozmowy ograniczały się jedynie do sztywnego „Może cukru?” lub „Co chcesz dzisiaj na kolację?”. Teraz nawet moja żona nie próbowała udawać, że coś jest nie tak; często przyłapywałem ją na płaczu.

Naprawdę zaniepokoiłem się jej zachowaniem. Zawsze była silną kobietą, która nie pozwalała sobie na łzy. Podczas całej naszej znajomości Laura płakała jedynie raz: na pogrzebie ojca, który zmarł na zawał serca. Dlatego nie tylko ten incydent pierwszej nocy zapadł mi w pamięć; teraz chodziła cały czas przygnębiona, milcząca.

Starałem się tłumaczyć to emocjami. Skoro na początku wiadomość o zdradzie przyjęła z takim spokojem, to może dopiero po pewnym czasie dotarło do niej to wszystko. Dodatkowo ja nie szczędziłem jej przykrych słów, co mogło wyprowadzić ją z równowagi.

Mimo że wiele razy przepraszałem ją za swoje ostatnie zachowanie, a ta mi za każdym razem wybaczała, czułem, że coś jest nie tak. Próbowałem wciągnąć ją w rozmowę, ale tym razem nie miała na nią ochoty.

Nie tylko to nie dawało mi spokoju. Wciąż obwiniałem się o stan psychiczny mojej żony. Co, jeśli przez mój błąd popadnie w depresję? Przecież nie mogłem do tego dopuścić. Mimo że nasz związek istniał już jedynie na papierze, nie powinienem ignorować złego samopoczucia żony. W dalszym ciągu czułem się za nią odpowiedzialny i ani mi się śniło zostawiać jej samej w tak kiepskim stanie.

Niestety, nie tylko moje małżeństwo tak bardzo przeżywało kryzys. Monique wciąż nie mogła darować mi samodzielnie podjętej decyzji. Pragnęła ze mną mieszkać i nie docierały do niej moje słowa wyjaśnienia. Nie potrafiła zrozumieć, że nie dość, że muszę wywiązać się z niezapisanej umowy między mną a Laurą, to dodatkowo nie mogę zostawić żony samej w takim stanie.

Monique uparcie twierdziła, że to normalne, że pewnie Laura jest po prostu wrażliwsza niż mi się wydawało, że poradzi sobie z całą tą sytuacją po upływie jakiegoś czasu. Ja jednak wciąż z niepokojem obserwowałem żonę, która coraz bardziej odcinała się ode mnie z każdym kolejnym dniem.

Pragnąłem, byśmy się pogodzili, ale miałem też świadomość, że nie tak łatwo nam to przyjdzie. Bardzo zawiniłem i wiedziałem, że to ja tutaj zniszczyłem całe nasze małżeństwo. Gdybym może był delikatniejszy, subtelniejszy, może Laura wybaczyłaby mi zdradę, może odeszlibyśmy w zgodzie bez niepotrzebnych kompromisów…

Niestety, byłem kretynem i teraz musiałem za to zapłacić.

Tydzień po „czarnym dniu”, jak nazwałem w myślach ten pamiętny wieczór, podczas którego doszczętnie zniszczyłem moje małżeństwo, dostałem zaproszenie na bankiet organizowany przez firmę ojca Monique, Nathana. Ponieważ obiecałem Laurze, że będziemy zachowywać się jak do tej pory, postanowiłem zaprosić ją na imprezę. Miałem też jednocześnie nadzieję, że sytuacja między nami choć trochę się ociepli.

Późnym popołudniem, gdy Laura pracowała w naszej niedużej biblioteczce, zapewne pisząc kolejny artykuł, zebrałem się w sobie i zapukałem do zamkniętych drzwi. Poczułem się, jakbym próbował zaprosić dziewczynę na pierwszą randkę, ale szybko wyrzuciłem to dziwaczne porównanie z głowy.

– Proszę – powiedziała bezbarwnym głosem, a ja niepewnie wszedłem.

Od zawsze podobało mi się to miejsce. Nic dziwnego, że Laura uwielbiała tutaj pracować, bo wystrój wybitnie sprzyjał wenie. Półki z różnymi książkami zajmowały aż trzy ściany, od podłogi do sufitu. Na środku stało mahoniowe biurko i wygodny fotel, w którym można było się wręcz zatopić. Najbardziej jednak podobało mi się ogromne okno wychodzące na nasz zadbany ogród: na szerokim parapecie Laura ułożyła koce i poduszki, więc jeszcze jakiś czas temu spędzaliśmy tam razem każdą wolną chwilę, rozmawiając, śmiejąc się i patrząc na zapierające dech w piersiach zachody słońca.

Tak jak się spodziewałem, moja żona ułożyła się wygodnie na poduszkach w zgniłozielonym kolorze; czytała właśnie jakąś powieść. Kiedy zamknąłem drzwi, podniosła wzrok znad liter i spojrzała na mnie ukradkiem.

Zawsze podobała mi się jej uroda. Jej ojciec pochodził z Anglii, matka była Amerykanką, jednak czuć było zamiłowanie Laury do starego kontynentu. Urodę prawdopodobnie odziedziczyła po matce: te duże, łagodne, ciemnozielone oczy, jasne włosy pokręcone przy końcach i szczupłą twarz, a także szeroki nos. Od zawsze była drobna, ale dopiero wtedy, stojąc na środku biblioteki, dostrzegłem, jak ostatnio schudła.

– Cześć – mruknąłem miękkim głosem.

Starałem się być miły, co wyszło mi chyba nawet nieźle. Z pewnością ani myślałem o wszczynaniu kolejnej kłótni, która mogłaby zdenerwować Laurę.

– Hej. – Zamknęła książkę i wyprostowała się. – Coś się stało?

Pokręciłem głową, uważnie przypatrując się jej sylwetce. W świetle zachodzącego słońca wydawała się za chuda, zupełnie jakby straciła kilka kilogramów w ciągu ostatniego tygodnia. A może zeszczuplała już wcześniej, a ja tego nie zauważyłem?

Spojrzałem na jej nogi. Nie były tak długie jak Monique, ale całkiem zgrabne. Zresztą, Laura była dobrą tancerką, dlatego swego czasu zabierałem ją na niemal każdy bankiet. Dopiero kiedy poznałem Monique, przestaliśmy tak często pokazywać się razem.

– Nie, skąd. Mam do ciebie pytanie.

– Zamieniam się w słuch – powiedziała ze znaną sobie pogodą.

Przez moment sądziłem, że złość już jej przeszła, ale dobrze widziałem w jej oczach ten utrzymujący się od przeszło tygodnia smutek i żal. Niepewnie podszedłem do niej i usiadłem obok, patrząc za okno, bo nie potrafiłem przenieść wzroku na twarz żony.

– Jutro jest bankiet… – Wolałem pominąć, kto go organizuje. – Myślałem, że wiesz… ty i ja…

Zamilkłem, bo Laura nagle podniosła się i usiadła w fotelu przy biurku, jakby dając mi tym samy do zrozumienia, że woli trzymać mnie na dystans.

– Że pójdziemy razem? – spytała łagodnie.

– Tak.

Długo siedzieliśmy w krępującej ciszy i wydawało mi się, że minęła wieczność, nim w bibliotece rozniósł się słaby głos Laury.

– Niech będzie. Szkoda tylko, że nie uprzedziłeś mnie wcześniej, nie mam odpowiedniej kreacji. Ale nie martw się, może coś wygrzebię z szafy. – Machnęła ręką.

Uśmiechnąłem się, bo po raz pierwszy od tygodnia Laura wypowiedziała tyle słów.

– Dziękuję. Jesteś wielka.

– Nieprawda – mruknęła. – Wybacz, ale muszę poszukać coś odpowiedniego. Nie mogę przynieść ci wstydu. – Wstała, wsunęła książkę w odpowiednie miejsce i wyszła, nie odwracając się ani razu.

~*~

Miałem jedynie nadzieję, że Monique nie będzie na tym bankiecie. Gdy dzwoniłem do niej poprzedniego wieczoru, nawet słowem nie wspomniała, że się na niego wybiera, a ja sam wolałem jej nie przypominać, by przypadkiem nie przyszło jej do głowy tam iść.

Mimo wszystko obawiałem się tego, co mogło się wydarzyć. Gdyby na bankiecie pojawiła się Monique, zaistniałaby naprawdę niezręczna sytuacja, a tego powinienem uniknąć.

Nie widziałem Laury cały kolejny dzień, gdyż musiałem wstać wcześnie rano, bo miałem sporo pracy w firmie. Niestety, ale czekały mnie dwie konferencje i jedno spotkanie z bardzo ważnym biznesmenem, dlatego gdy wróciłem do domu, byłem zmuszony jak najszybciej się przebrać, by w ogóle zdążyć na przyjęcie.

Laura już na mnie czekała, naprawdę pięknie ubrana. Nie zawiodła mnie i tym razem – założyła długą suknię z granatowego materiału, która idealnie podkreślała jej szczuplejsze ciało. No i te długie włosy – niby splotła je jedynie w zwykły warkocz, ale wystarczyło, bym zatrzymał się w pół kroku i przez dobrych kilka sekund wpatrywał w nią niczym w obrazek.

– Wyglądasz naprawdę pięknie – przyznałem, podchodząc bliżej.

Laura delikatnie się zarumieniła.

– Dziękuję – mruknęła, mijając mnie w przejściu, a za nią uniósł się zapach delikatnych kwiatowych perfum, które kupiłem jej z okazji dwudziestych ósmych urodzin.

– Poczekaj na mnie w samochodzie, będę gotowy za dziesięć minut – rzuciłem, gdy wbiegałem pośpiesznie po schodach.

Całe szczęście, że poprzedniego wieczoru wszystko sobie przygotowałem, bo wystarczyło założyć niedawno kupiony garnitur, nowe buty i przeczesać włosy, a wcale nie wyglądałem na kogoś, kto spędził dwanaście godzin w pracy, zjadając rankiem jedynie pół kanapki i wypijając po drodze pięć kubków mocnej kawy.

Podczas podróży na miejsce bankietu żadne z nas nie odezwało się ani słowem, dlatego nie czułem się zbyt komfortowo. Chcąc jakoś rozluźnić napiętą atmosferę, włączyłem płytę naszego ulubionego zespołu. Z głośników ryknęła głośna, jazzowa muzyka, więc szybko ściszyłem radio.

– Będzie ktoś znajomy? – nagle spytała Laura, nie odwracając wzroku od krajobrazu rozciągającego się za oknem.

– Niestety, Chris wyjechał wczoraj z Annie do Hiszpanii. Wrócą dopiero za jakiś czas, więc raczej nie.

Gdy dojechaliśmy na miejsce, czyli pod okazałą willę mieszczącą się na obrzeżu Corony, wziąłem głęboki wdech. Jeśli okaże się, że na tym bankiecie będzie Monique, mogę pożegnać się z załagodzeniem sytuacji między naszą trójką. Co się stanie, jeśli moja żona zdenerwuje się na widok córki pana Laurenta i zrobi jej awanturę? Wolałem nawet nie dopuszczać do siebie tych myśli.

– Na pewno dobrze wyglądam? – zmartwiła się nagle Laura.

– Oczywiście – potwierdziłem. – Przecież na bankietach zawsze prezentujesz się wyjątkowo.

W sumie przyjemnie było prawić komplementy Laurze; wiedziałem, że w ten sposób nasza relacja nieco się polepszy. Nie mogłem przecież zachowywać się ciągle jak skończony kretyn, który nie szanuje uczuć innych. Już raz bardzo zraniłem żonę, nie mogłem sprawiać jej więcej przykrości, tym bardziej że obowiązywała mnie niepisana umowa z Laurą.

Puściła mój komplement mimo uszu. Wysiadła z samochodu, poprawiła jeszcze fryzurę i ruszyła powoli w kierunku okazałej willi.

Podobało mi się tutaj. Droga do głównych dwuskrzydłowych drzwi prowadziła przez oświetloną reflektorami drogę. Na parkingu kotłowały się samochody najbogatszych ludzi w tym stanie, dzisiaj skupionych w niewielkim mieście, jakim była Corona. Sporo osób dostrzegłem na wielkim tarasie, gdzie większość popijała ze smakiem szampana i prowadziła konwersacje na neutralne tematy, czyli te niedotyczące polityki, pieniędzy i religii.

Położyłem łagodnie dłoń na ramieniu Laury i poprowadziłem ją w kierunku wejścia. Nie zamieniliśmy ze sobą ani słowa, dopóki moja żona nie zostawiła w holu lekkiego płaszcza.

– Dziwnie się czuję przy takim tłumie – westchnęła, gdy dostaliśmy się na salę balową, gdzie w roku stała orkiestra, gotowa w każdej chwili dać muzyczny popis. – Dawno nie byłam na takiej imprezie, ciężko jest się przyzwyczaić…

Rozglądałem się z niepokojem dookoła, wypatrując czarnej grzywy włosów. Postanowiłem, że jeśli tylko dostrzegę Monique, od razu zabiorę Laurę do domu. Nie mogłem dopuścić do skandalu, na tym bankiecie znajdowało się zbyt wiele ważnych osobistości.

– Chodź, zajmiemy stolik – zaproponowałem, kierując się pod jedną ze ścian, gdzie stał stół szwedzki, a wokół niego skupiono kilka porządnej jakości ław, gdzie można było coś przekąsić.

Nie tylko rozglądałem się za Monique, ale też jednocześnie podziwiałem przepych tego miejsca. Pod sufitem wisiały ciężkie kryształowe żyrandole wielkości mojej domowej biblioteki. Zresztą, sama ta sala była przeogromna, przygotowana na przyjęcia dla jakichś trzystu, czterystu osób. W powietrzu unosił się przyjemny zapach ciepłych potraw, które roznosili elegancko ubrani kelnerzy. Na parkiecie nie było jednak zbyt wielu par; większość znajdowała się właśnie na rozległym tarasie, do którego prowadziły drzwi znajdujące się niedaleko orkiestry.

– Trochę tu duszno – jęknęła nagle Laura.

Zmarszczyłem brwi.

– Nieprawda. Przecież chodzi klimatyzacja, trochę przesadzasz.

Zajęliśmy stolik, który, według mnie, znajdował się najdalej od ciekawskich gości. Wolałem dmuchać na zimne, bo chociaż do tej pory nie zobaczyłem ani Monique, ani jej siostry, to wcale to nie oznaczało, że żadnej z nich tu nie ma.

W końcu zabawa rozkręciła się na dobre. Większość gości wróciła z tarasu i przeniosła na parkiet, więc w pobliżu stołu szwedzkiego zostało niewiele osób, w tym ja i Laura.

– Chcesz zatańczyć? – spytałem po długiej chwili ciszy, podczas której moja żona wpatrywała się z utęsknieniem na pięknie prezentujące się panie.

– Nie, dziękuję – mruknęła, zerkając na mnie. – Przepraszam, niezbyt dobrze się czuję wśród tych ludzi.

I wtedy nagle stało się to, czego obawiałem się przez ostatnie godziny. Przez główne drzwi weszły trzy osoby, które poznałem od razu. Najpierw dostrzegłem Nathana Laurenta, mężczyznę z podeszłym wieku, który swoją łysinę próbował ukryć pod niezbyt dobrze dobraną peruką. Zaraz za nim szła jedna z jego córek: Monique.

Na jej widok serce podeszło mi do gardła, i to nie z powodu fenomenalnej sukienki i jeszcze piękniejszej fryzury. Przeraziłem się nie na żarty, bo wiedziałem, co oznacza jej obecność na bankiecie: wielkie, wielkie kłopoty. Oblał mnie zimny pot i już nie wiedziałem, co robić: ewakuować się czy może zostać i mieć nadzieję, że Monique mnie nie zauważy?

Na moje nieszczęście pan Laurent szybko dostrzegł nas w tłumie gości i ruszył w moim kierunku żwawym krokiem. W tamtej chwili przeklinałem jego wyjątkowo dobrą formę jak na sędziwy wiek.

– Lauro, możemy już wracać?

Ale ona była pochłonięta własnymi myślami i nie usłyszała mnie w tym hałasie. Doszedłem do wniosku, że i tak wszystko stracone, bo za panem Laurentem podążała Monique, która również dostrzegła mnie wśród gości.

Ty kretynie, mogłeś siedzieć w domu albo sto razy upewnić się, że nie będzie jej na bankiecie! Tylko skoro już stało się najgorsze, to postanowiłem wyjść z tej niezręcznej sytuacji z jak największą klasą, ale obawiałem się, że mój honor zostanie zaraz pogrzebany zupełnie jak Kleofas w moich marzeniach.

– Lauro…

Wtedy ona podniosła głowę, ale było już za późno…

– Dobry wieczór, Matthew – przywitał mnie z uśmiechem pan Laurent, ściskając mocno moją dłoń.

– Dobry wieczór. – Kiwnąłem głową, zerkając na Monique, która stanęła jakiś metr ode mnie i w milczeniu obserwowała Laurę.

– Jak tam interesy, chłopcze? Firma dobrze prosperuje?

– Ależ oczywiście, wręcz świetnie. – Teraz Laura zlustrowała uważnie wzrokiem wspaniałą sylwetkę Monique. – Niedługo mam zamiar poszerzyć działalność aż do Los Angeles, a potem, kto wie, może na cały stan…

Monique skrzyżowała ręce na piersi i wydęła usta, a Laura podeszła bliżej mnie i położyła mi dłoń na ramieniu.

– My w sumie musimy już, niestety, uciekać – powiedziała to tak opanowanym głosem jak podczas naszego „czarnego dnia”. – Było nam bardzo miło przyjść na ten bankiet. Orkiestra grała naprawdę świetnie.

Monique zerknęła na mnie i uniosła wysoko brwi, jakby chciała nas w ten sposób sprowokować.

Laura już ruszyła do wyjścia, gdy nagle drogę zagrodziła jej moja kochanka. Wtedy zrozumiałem, że za późno na ratowanie godności; zaraz dojdzie do poważnej kłótni.

– Wybaczysz mi, ale chciałabym zamienić słówko z twoim mężem – powiedziała powoli do mojej żony, a ja miałem świadomość, że jedynie dolała oliwy do ognia.

– Rozumiem – powiedziała Laura, kiwając głową. – Jasne, nie mam nic przeciwko. Będę w samochodzie – rzuciła przez ramię, owinęła się szczelniej ciemnym szalem i ruszyła w kierunku dwuskrzydłowych drzwi.

Monique wzięła mnie pod rękę i zaprowadziła na taras. Na nasze szczęście nie znajdowało się tak zbyt wiele gości, więc mogliśmy porozmawiać bez obawy, że ktoś nas podsłucha. Ja jednak w dalszym ciągu byłem lekko podenerwowany, bo wiedziałem, że o włos uniknęliśmy skandalu. Jak dobrze, że Laura postanowiła dalej odgrywać rolę kochającej, ufnej żony.

– Co to miało być? – niemal krzyknąłem, opierając się o balustradę. Chłodne powietrze uderzyło mnie w nozdrza.

– No co? Byłam miła. Wolałam spytać twoją żonę, zanim cię porwę…

– Skończ – poprosiłem, chowając twarz w dłoniach. – Monique, cierpliwości. Już minął tydzień, każda kolejna godzina przybliża nas do siebie. Dlaczego nie potrafisz tego zrozumieć?

– O nie, Matt. – Skrzyżowała ręce na piersi. – Jak śmiesz teraz tak do mnie mówić? Nie widzisz, że ona wciąż próbuje cię omotać? Sądzi, że jeśli cię zatrzyma przy sobie, zdoła cię odzyskać. Szkoda, że trzeba jej przypomnieć, że teraz jesteś ze mną, a łączy was jedynie jakiś durny papierek…

Wypuściła głośno powietrze, odsuwając się ode mnie. Dopiero wtedy przyjrzałem jej się uważnie.

Monique ceniła sobie elegancję, więc i dzisiaj nie zrobiła wyjątku. Założyła czerwoną sukienkę do ziemi, a włosy upięła w misternego koka. W przeciwieństwie do Laury często się malowała i z tego powodu także i dzisiaj nie zapomniała podkreślić ust karmazynową szminką.

– Posłuchaj. – Wziąłem ją za ramiona. – Trochę zaufania. To tylko umowa, z której muszę się wywiązać. Zostały nam niecałe trzy miesiące.

Monique pociągnęła nosem, cofając się do drzwi.

– Ona zniszczy nasz związek – powiedziała na odchodnym i bez słowa zniknęła na głównej sali.

Wywróciłem oczami, ciężko wzdychając. Już miałem jej odpowiedzieć, że – jakby nie patrzeć – nasz romans zniszczył moje małżeństwo, ale to tylko pogorszyłoby sytuację. Znajdowałem się między młotem a kowadłem i zacząłem być już naprawdę zmęczony tą sytuacją.

Ruszyłem powoli w kierunku wyjścia, mocno poirytowany. Jeśli Laura sądziła, że przez tę umowę do niej wrócę, bardzo się myliła. Powinna wiedzieć, że zgodziłem się na taki układ tylko dlatego, że chciałem rozejść się bez zbędnych kłótni i nieporozumień. Teraz jednak zacząłem żałować, że od razu nie zaproponowałem jej domu i samochodu, może byłaby zadowolona takim podziałem majątku. Przecież nie zabrałbym jej tego, czego mogłaby bardzo potrzebować.

Laura siedziała w samochodzie, opierając głowę o szybę. Wyglądała na wyczerpaną, zupełnie jak ja. Otworzyłem drzwi i wślizgnąłem się do środka bez słowa. Złość na Monique, ale też i na żonę nie przeszła mi. Wolałem przemilczeć pewne kwestie.

– Coś się stało? – spytała niewinnie Laura, zerkając na mnie kątem oka. – Jesteś jakiś nerwowy.

Zirytowały mnie jej słowa. Miałem serdecznie dość obu kobiet, a tutaj musiałem jeszcze przez najbliższy czas mieszkać z żoną, do której nic nie czułem. W dodatku moja nowa dziewczyna była wściekła z takiego obrotu spraw; chciała jak najszybciej mieć mnie przy sobie.

A ja sam nie wiedziałem już, co robić.

– Nic się nie stało – wykrztusiłem w końcu. – Nie zadawaj już takich bezsensownych pytań, proszę.

Droga powrotna minęła w całkowitym milczeniu. Nie włączyłem nawet żadnego jazzowego kawałka, napawając się tą nerwową atmosferą w samochodzie. Może i mieliśmy z Laurą umowę, ale to nie oznaczało, że miałem przed nią udawać idealnego męża. Niech zrozumie, co czuję, męcząc się w jej towarzystwie!

Przez kilka kolejnych dni znowu przestaliśmy się do siebie odzywać. Laura prawdopodobnie wyczuła moje wrogie nastawienie do niej, bo już nie prowokowała mnie durnymi pytaniami i zbędnymi słowami.

Wszystko wróciło do stanu, którego tak bardzo chciałem kiedyś uniknąć.

~*~

Kolejna dawka przemyśleń Matta. No, jak tam się trzymacie? Bo ja, gdy sprawdzałam ten rozdział, miałam ochotę walnąć kogoś po głowie, i chyba wiecie już, kogo :). Uch, Matt uchował się od egzekucji tylko dlatego, że jest tworem mojej wyobraźni.

Następny rozdział w maju, postaram się dodać go w pierwszej połowie.

Wasza Elif