Rozdział siódmy

Monique jak zwykle spóźniła się na umówione spotkanie, ale znowu wyglądała olśniewająco. Założyła obcisłe spodnie i długi sweter, a swoje zniewalające włosy spięła do góry.

– Masz jakieś dobre wiadomości? – spytała od razu, siadając naprzeciw mnie.

Po raz kolejny spotykaliśmy się w naszej ulubionej restauracji. Dzisiaj, ze względu na porę, nie było zbyt wielu gości.

– To zależy, co przez to rozumiesz – odparłem wymijająco.

– Co znowu wymyśliła twoja kreatywna żona? – zapytała złośliwie Monique.

Wtedy się zdenerwowałem.

– Przestań o niej mówić w ten sposób – powiedziałem powoli. – Naprawdę jest ci tak ciężko? Dwa miesiące i będziemy razem, odrobinę cierpliwości.

Monique pobladła ze złości. Poderwała się do góry i pochyliła nad stolikiem, patrząc mi prosto w oczy.

– Posłuchaj, Matthew. Rozumiem, że ciężko jest ci się rozstać z żoną, ale nie powinieneś angażować się w jej życie. Pamiętasz jeszcze o mnie w ogóle? Pamiętasz, że chcemy zamieszkać razem, wziąć ślub? Czy może twoja żona już dawno zrobiła ci pranie mózgu?

– Monique, nie gadaj głupot – warknąłem.

Usiadła z powrotem na miejscu, mierząc mnie uważnie wzrokiem.

– Zaproponowała wycieczkę do Francji. Powiedziała, że to będzie nasz ostatni wspólny wyjazd. Zrozum, że nie chcę robić jej przykrości. Zraniłem ją…

– Przestań wpędzać się w poczucie winy – przerwała mi. – Zakochałeś się we mnie, trudno. Stało się i tyle, ale to nie jest powód, byś czuł się jej coś winny. To ona nie potrafiła zadbać o ciebie na tyle, byś przy niej został.

– Przestań nastawiać mnie przeciwko niej – żachnąłem się. – Zauważ, że gdyby nie twój pośpiech, nie bylibyśmy w tej sytuacji.

– Ach, więc to teraz moja wina?! – krzyknęła poirytowana. – Mam tego dość, Matthew. Pamiętaj, że ona chce cię omotać. Zastanów się nad tym. – Sięgnęła po torebkę i wyszła z wysoko uniesioną głową.

Westchnąłem przeciągle. Czy wszystko musiało się tak komplikować?

~*~

Kiedy wróciłem do domu, w powietrzu unosił się apetyczny zapach czekoladowych ciasteczek. Laura właśnie pichciła je w kuchni, ubrana w ten swój kolorowy fartuszek. Na mój widok uśmiechnęła się szeroko.

– Dzień dobry, Matthew.

Ucieszyłem się, widząc rumieńce na jej twarzy. Wyglądała znacznie zdrowiej niż wczoraj, jednak wciąż martwiła mnie jej waga, dlatego postanowiłem zachęcić ją później do skosztowania czegokolwiek.

– Hej. Jak się dzisiaj czujesz?

– Znacznie lepiej. Hm, zapomniałam ci rano powiedzieć, że dzwonił do mnie Chris. Wpadną dzisiaj z Annie na kolację.

– Już widzę powód pieczenia ciasteczek – mruknąłem z uśmiechem, siadając przy stole.

– Spróbuj. – Podeszła do mnie, podając mi jedno ciastko.

Od razu poczułem zapach delikatnych kwiatowych perfum, które bardzo mi się spodobały. Nie mogłem z tego powodu skupić się na niczym innym; na moje szczęście Laura szybko wróciła do piekarnika.

– Bardzo dobre – przyznałem, czując, jak słodka czekolada rozpuszcza mi się na języku. – Mam nadzieję, że zrobisz więcej.

– Zrobię tyle, że nie dasz rady wszystkich zjeść – zapewniła mnie. – I jak? Namyśliłeś się w związku z tą wycieczką?

– Jeszcze nie – przyznałem. – Ile ona by trwała?

– Czy ja wiem… Co powiesz na dwa tygodnie? Wyobraź sobie, czternaście dni w Paryżu…

Obserwowałem Laurę uważnie, więc bez problemu zauważyłem, że jej twarz pojaśniała na myśl o zbliżającym się wyjeździe, a oczy zalśniły. Lubiłem, gdy się uśmiechała, bo zawsze wyglądała wtedy jeszcze piękniej.

– Zastanowię się. Może ci pomóc?

– Nie trzeba. Lepiej idź uzupełnić te wszystkie papiery, na których kompletnie się nie znam. W tym momencie tylko mi tu przeszkadzasz.

Zrobiłem to, o co mnie prosiła. Rzeczywiście, przez ostatnie wydarzenia nieco zaniedbałem firmę i mimo pomocy Chrisa wciąż miałem spore zaległości w uzupełnianiu dokumentów. Na moim zagraconym biurku w gabinecie czekały stosy sprawozdań i rozliczeń, których wypełnianie zajmie mi pewnie dobre kilka godzin.

Wziąłem ze sobą trochę apetycznie pachnących ciasteczek i zamknąłem się w swoim królestwie. Co prawda nie było tak nastrojowe jak biblioteka, gdzie zwykle przesiadywała Laura, pisząc kolejne artykuły do gazety, ale ja nie mógłbym się skupić w takim miejscu. Dobrym rozwiązaniem okazało się ulokowanie naszych pracowni w różnych pomieszczeniach, ponieważ każde miało swój własny kąt do tworzenia: Laura kolejnych tekstów, ja dokumentów.

Po raz pierwszy od wielu dni skupiłem się nie na swoich dziwnych relacjach z Monique i Laurą, nie na zdrowiu żony, a jedynie na pracy. Dzięki temu odetchnąłem trochę od swojego życia prywatnego, które, trzeba przyznać, obfitowało ostatnio w zaskakujące zdarzenia.

Mimo wszystko wciąż miałem w pamięci ten zniewalający zapach perfum Laury. Zastanawiałem się, skąd je wzięła. Może swego czasu kupiłbym je w prezencie Monique? Wtedy wreszcie unosiłaby się za nią delikatna woń, a nie duszący zapach; dziewczyna miała tendencję do wylewania na siebie połowy flakonika perfum na raz.

Zdążyło już ściemnieć za oknem, kiedy zobaczyłem parkujący pod moim domem samochód, z pewnością należący do Chrisa i jego żony. Szybko sprzątnąłem papiery, przeczesałem palcami grzywę kasztanowych włosów i wyszedłem na korytarz, by przywitać się z gośćmi.

Przez ten czas Laura przygotowała prawdziwą ucztę. Stół w salonie uginał się od przepysznie pachnących potraw; poczułem dziwny ścisk w żołądku na ten widok. Przypomniał mi się „czarny dzień” i złożenie propozycji przez Laurę…

Musiałem udawać przez Chrisem i Annie kochającego męża. A niech to szlag.

Przez chwilę lustrowałem Laurę wzrokiem. Przebrała się w dopasowaną sukienkę do kolan, która podkreślała jej chude ciało. Zmarszczyłem brwi na ten widok. Coraz mniej podobała mi się ta jej dieta, bo dałbym sobie uciąć palca, że przez październik Laura straciła co najmniej kilka kilogramów.

Najlepsze jest to, że nie widziałem, by ćwiczyła albo specjalnie unikała jedzenia, nie spędzała też zbyt dużo czasu w łazience, próbując zwymiotować zjedzone danie, więc nie miałem pojęcia, jak udało jej się dokonać czegoś z pozoru niemożliwego.

Na korytarz wszedł Chris, prowadząc swoją ciężarną żonę pod ramię.

– Witaj, Annie – rzekłem radośnie, podchodząc do niej. – Widzę, że trochę urosłaś od naszego ostatniego spotkania.

Dziewczyna wywróciła oczami, głośno prychając.

– Oj, mój drogi, żebyś kiedyś ode mnie nie oberwał!

Kiedy wszyscy się uściskaliśmy na powitanie, przenieśliśmy się do salonu, bardzo ładnie przystrojonego przez Laurę. Na stole oprócz potraw stał też wazon z żywymi kwiatami. Zresztą, nie tylko tutaj się one znajdowały – stały przy kominku, koło telewizora i na okazałej serwantce wypełnionej kosztownymi kryształami.

– Jejku, ale u was jest ładnie – zachwycała się Annie. – Zawsze zazdrościłam wam tego niesamowitego gustu i smaku. Pewnie godzinami dobieraliście meble. – Przesunęła wzrokiem po stojącej pod oknem kanapie i od dawna nieużywanym białym fortepianie.

– Wszystko urządzała Laura – przyznałem, kładąc żonie rękę na plecach.

– No, opowiadajcie, jak było w Hiszpanii – zmieniła temat Laura, otwierając jednocześnie wino.

– Gorąco – od razu odparła z uśmiechem Annie. – Ale cieszę się, że zobaczyliśmy Barcelonę. Lepiej teraz, gdy jest nas dwoje i pół, niż za kilka miesięcy, we trójkę. Jeszcze nie wiadomo, jak dziecko zniosłoby podróż, więc w sumie lepiej, że teraz się tam wybraliśmy. – Pogładziła się po lekko zaokrąglonym brzuchu.

Doskonale widziałem ten tęskny wzrok, jaki posłała w stronę gościa Laura. Zawsze pragnęła być matką, ale jeszcze przed ślubem ustaliliśmy, że nie będziemy się spieszyć. Nie byłem zwyczajnie gotowy do roli ojca. Laura oczywiście nie nalegała, wiedząc, że takie rozwiązanie jeszcze bardziej zrazi mnie do dzieci.

Niestety, ale aż do teraz jej marzenie nie spełniło się. Było mi jej szkoda, bo pamiętam, jak wyglądała, gdy sądziła, że jest w ciąży. Ach, ten błysk w oku, szeroki uśmiech na twarzy… A potem wielkie rozczarowanie, że to jednak problemy hormonalne.

Czułem się nieco winny całej tej sytuacji, ale w sumie lepiej się stało, że nie mieliśmy potomków – jak by wyglądało nasze życie po rozwodzie? Tym bardziej że Monique nie znosiła dzieci, więc na pewno nie chciałaby nawet spojrzeć na moje pociechy.

– A wy? – Annie spojrzała na nas z uśmiechem. – Nie planujecie żadnej wycieczki?

Sam nie wiem, co się wtedy stało. To był jakiś cholerny impuls: sięgnąłem po dłoń Laury, którą mocno ścisnąłem, po czym, zupełnie tego nie planując, powiedziałem coś, za co Monique pewnie mnie zabije.

– Niedługo lecimy do Francji. Ot, taka mała wycieczka do Europy.

Annie klasnęła radośnie w dłonie.

– Ojej, stolica miłości! Ależ romantycznie, nie sądzisz, Chris? – zwróciła się do męża. – Może i my powinniśmy kiedyś się tam wybrać, co?

– Dobrze, ale już z synem – zgodził się przyjaciel.

– Albo córką.

Zorientowałem się, że wciąż mocno trzymam dłoń Laury. Co dziwniejsze, ona sama jej nie zabrała. Mimo wszystko wciąż delikatnie gładziłem jej rękę, nie mając specjalnej ochoty tego przerywać.

Wyczuwałem pod palcami jej kości i wtedy naprawdę się zdenerwowałem. Ta jej dieta, do której nie chciała się przyznać, mogła czynić prawdziwe szkody w organizmie, a do tego nie chciałem dopuścić.

Laura powinna być zdrowa.

– Czyli co? Paryż? – zmieniła temat Annie.

Popatrzyłem na nią. Widać było, że ciąża jej służyła – cera nabrała zdrowego koloru, którego tak bardzo brakowało mojej żonie, oczy błyszczały radośnie, a włosy stały się gęstsze i mocniejsze.

– Prawdopodobnie tak. Plan jest jeszcze do ustalenia.

Laura wyplątała dłoń z mojego uścisku. Poczułem się dziwnie, nie mając jej ciepłej ręki zamkniętej w mojej dłoni.

– Och, jacy wy jesteście słodcy – zachwycała się Annie, patrząc na nas przymrużonymi oczami.

Poprawiła swoje długie do ramion blond włosy, wpatrując się we mnie i Laurę jak w obrazek.

Szkoda, że nie wiedziała, że pod tą naszą otoczką prawdziwej miłości kryło się coś jeszcze, co rzucało cień na to małżeństwo: moja zdrada.

~*~

Odliczanie do wakacji trwa... :)

Znowu zmieniłam szablon, mam nadzieję, że tym razem będzie tu dłużej. I tekst jest w miarę czytelny (albo tylko mnie się tak wydaje), i nagłówek mi się nawet podoba.

Następny rozdzialik już 21 czerwca :)

Wasza Elif