Rozdział piąty

W końcu moja złość zmieniła się we wstyd. Zrozumiałem, że popełniłem ogromny błąd, tak podle traktując Laurę, której po prostu bardzo zależało na utrzymaniu naszej dobrej relacji. Z tego powodu zebrałem się w sobie i przeprosiłem ją, po raz pierwszy tak naprawdę szczerze. Jednak musiałem nieźle zaleźć jej za skórę, bo zignorowała moje słowa i dalej mnie unikała.

Bałem się, że może nasza umowa została zerwana i przez to cała nadzieja na to, że rozstaniemy się w zgodzie i być może nawet w przyjaźni, po prostu wyparowała. Nie wiedziałem już, co robić.

A jednak Laura postanowiła wybawić nas z tej dziwacznej sytuacji. Po dwóch tygodniach znowu zaczęła się do mnie odzywać, bez żadnego sarkazmu, bez złości i wymówek. Niestety, wciąż czułem się w naszym ogromnym domu jak intruz, który powinien jak najszybciej uciec z tamtego miejsca.

We wtorek pod koniec października postanowiłem wziąć wolny dzień w pracy, by wreszcie uporządkować swoje życie prywatne. Pojechałem do kwiaciarni i kupiłem nieduży bukiet tulipanów, które uwielbiała Laura, po czym przyjechałem do domu, zaopatrując się po drodze w butelkę wina.

Moja żona siedziała w bibliotece i czytała jedną z książek medycznych. Całą tę pokaźną kolekcję nie tylko powieści, ale też i literatury fachowej uzbierała moja mama. To po rodzicach odziedziczyłem ten okazały dom.

Wiedziałem, że mój ojciec wybudował tu każde pomieszczenie. Pochodził z Oklahomy, a przyjechał tu w nadziei na lepsze życie. Założył firmę i niedługo po przeprowadzce poznał moją matkę, która była starsza od niego o jakieś dziesięć lat. Szybko się z nią ożenił, wybudował dom i zajął się interesami.

To, że pojawiłem się na świecie, było prawdziwym cudem. Moja mama, z zawodu pielęgniarka, nie mogła mieć dzieci, a przynajmniej tak sądziła w ciągu dziesięciu lat małżeństwa. A jednak w wieku czterdziestu dwóch lat urodziła mnie; mało tego, udało jej się trzy lata później znowu zajść w ciążę.

Niestety, organizm mamy nie wytrzymał tego i wkrótce poroniła. Kilka dni później zmarła z powodu powikłań.

Ojciec wychowywał mnie sam przez kilka lat, później jednak ożenił się po raz drugi z imigrantką z Ukrainy, Dianą. Nie minął rok, a okazało się, że nowa żona taty jest śmiertelnie chora; zmarła po miesiącu.

Zacząłem wtedy studia, anglistykę. Od jakiegoś czasu spotykałem się też z Laurą, więc czas płynął mi bardzo szybko. Niestety, dwa lata później mój ojciec zmarł, przegrywając walkę z rakiem płuc. Wtedy odziedziczyłem nie tylko firmę i dom w Coronie, ale też i domek letniskowy nad Jeziorem Mathews, gdzie spędziłem z Laurą miesiąc miodowy.

– Hej – zacząłem łagodnie, zamykając drzwi. – O czym czytasz?

Laura pośpiesznie zamknęła książkę i wyprostowała się, lustrując mnie uważnie wzrokiem.

Siedziała na parapecie, a jej sylwetka wydawała się przeraźliwie chuda w blasku zachodzącego słońca. Zmarszczyłem brwi, przyglądając się jej uważniej. Odniosłem wrażenie, że schudła od tygodnia jeszcze o kilka kilogramów. Czyżby stosowała jakąś restrykcyjną dietę? Niczego nie zauważyłem.

– Cześć – powiedziała pośpiesznie, wstając i chowając książkę w odpowiednie miejsce. – Chcesz skorzystać z komputera?

– Nie, chciałbym z tobą porozmawiać.

Wtedy wyciągnąłem zza pleców bukiet kwiatów i butelkę wina, mając nadzieję, że mój skromny prezent przypadnie żonie do gustu. Zawsze podobało jej się, gdy przynosiłem jej do domu drobne upominki.

– Dziękuję. – Uśmiechnęła się słabo, przyjmując ode mnie tulipany. – Poczekaj, wstawię je do wody, by nie uschły.

Gdy Laura szukała odpowiedniego wazonu, ja wyciągnąłem z barku dwa kieliszki, otworzyłem wino i przelałem trochę do pięknego szkła.

– Czy coś się stało? – spytała, gdy ustawiła kolorowy dzbanek z tulipanami na biurku.

Pokręciłem głową.

– Czy coś musi się stać, żebym zrobił ci małą niespodziankę? – spytałem opanowanym głosem. – Chciałem zaprosić cię na kawę.

– Przecież mamy wino – odparła Laura, uśmiechając się chytrze.

– Tak, ale wkrótce się skończy. To jak? Pójdziemy do naszej ulubionej kawiarni?

– A z jakiej to okazji? – spytała nagle.

Odstawiłem kieliszek, który przed chwilą trzymałem w dłoni, i westchnąłem.

– Chciałbym cię przeprosić – powiedziałem powoli. – Zachowałem się okropnie, traktując cię w ten sposób nie tylko tydzień temu na bankiecie, ale też i dwa tygodnie temu. Nie chcę, żebyśmy się kłócili. Wolę rozstać się w zgodzie, tak będzie dla nas lepiej.

– Tak, ja też tego pragnę – przyznała Laura w zamyśleniu. Nagle posmutniała, a ja odniosłem wrażenie, że znowu gdzieś popełniłem błąd. – Nie kłóćmy się już. Wiesz, masz rację, możemy iść na tę kawę.

Uśmiechnęliśmy się do siebie w tym samym momencie.

Dobrze znałem Laurę. Spotykaliśmy się już w liceum, więc mieliśmy mnóstwo czasu, by dobrze się poznać. Zawsze fascynowała mnie w niej nie tylko uroda, ale też i ciekawość świata, poczucie humoru i wrodzona wrażliwość, której tak bardzo brakowało kobietom, które spotkałem w swoim życiu.

Doskonale pamiętam też dzień, w którym się poznaliśmy. Co prawda oboje mieszkaliśmy w Coronie od urodzenia i chodziliśmy do tej samej szkoły podstawowej, jednak nasza prawdziwa znajomość zaczęła się od pewnej imprezy.

Chris i jego młodszy brat, Andrew, który akurat chodził z Laurą na matematykę i geografię, organizowali przyjęcie. Ja byłem wtedy w ostatniej klasie liceum, Laura dopiero pierwszej.

Nie bawiłem się zbyt dobrze i już miałem iść do domu, gdy ją zobaczyłem. Stała na balkonie oparta o barierkę i wpatrywała się rozmarzonym wzrokiem w tętniące życiem miasto. Już wtedy szybko ją skojarzyłem: to ona pisała najciekawsze artykuły do szkolnej gazetki.

Podszedłem i spytałem, jak się ma. Wtedy zobaczyłem, że płacze; okazało się, że kilka dni wcześniej zmarła jej babcia, do której była bardzo przywiązana.

Rozmowa sama zaczęła się toczyć w swoim tempie. Zauważyłem, że Laura jest naprawdę bardzo ładną dziewczyną. Jak na swoje szesnaście lat była wysoka, ale jednocześnie szczupła. Chyba od razu zakochałem się w jej ciemnozielonych oczach, chociaż nie od razu to zrozumiałem.

Nie zaczęliśmy spotykać się ze sobą jakoś wcześnie. W sumie minęło sporo czasu, nim zostaliśmy parą.

– Powinnam się przebrać? – Z rozmyślań wyrwał mnie aksamitny głos Laury.

Spojrzałem na nią. Włożyła czarne spodnie i koszulkę z krótkim rękawkiem, która kiedyś była na nią dobra, teraz wisiała na jej chudym ciele.

– Jak uważasz.

– To chyba lepiej włożę jakąś spódnicę. W końcu idziemy do ludzi, prawda?

Zniknęła za drzwiami, a ja podszedłem do półki i wciągnąłem książkę, którą wcześniej przeglądała. Rzuciłem okiem na kilka stron tekstu; była to literatura fachowa z zakresu onkologii i chorób zakaźnych.

Doszedłem do wniosku, że to nic ciekawego, więc odłożyłem ją na miejsce.

Nie musiałem długo czekać na Laurę. Zawsze szybko potrafiła się przygotować do wyjścia. Tak jak mówiła, założyła kwiecistą spódniczkę do kolan, a starą, nieco za dużą koszulkę zamieniła na czarny sweterek. Wyglądała bardzo ładnie.

Kiedy wsiedliśmy do samochodu, nagle poczułem unoszący się w powietrzu delikatny zapach kobiecych perfum, których nie kojarzyłem.

– Ładnie pachniesz – przyznałem, włączając radio. Z głośników popłynął jazz. – Kupiłaś sobie jakiś inny flakonik?

– Tak – odparła lakonicznie Laura, opierając czoło o szybę.

– Jesteś zmęczona?

– Trochę – przyznała, wzdychając. – Jak wrócimy, pójdę spać.

– Możemy jeszcze zawrócić, nie musimy dzisiaj tam iść. Mamy czas.

– Nie trzeba – szybko zareagowała. – Naprawdę, dam radę. Jestem tylko senna, a kawa mi pomoże stanąć na nogi.

Przyznam, że po raz pierwszy od dłuższego czasu przyjemnie się jechało w towarzystwie mojej żony, mimo że nie nawiązała się żadna rozmowa. Poczułem się trochę jak za dawnych czasów, kiedy dużo podróżowaliśmy, nie tylko po Stanach Zjednoczonych, ciesząc się życiem. Pamiętam, jak słuchaliśmy Armstronga i innych jazzowych wykonawców.

Zresztą, to taka miła odmiana – posłuchać ulubionego gatunku muzyki zamiast wszechobecnego u Monique Mozarta.

Laura jednak musiała być naprawdę wyczerpana, bo szybko zasnęła. Co chwila zerkałem w jej kierunku, patrząc na długie jasne włosy rozsypane na twarzy. Wciąż dziwiła mnie sylwetka żony; nic nie wspominała o diecie, a wyraźnie schudła. Kiedyś była po prostu szczupła i zgrabna, a teraz, gdyby włożyła odpowiednio dopasowaną bluzkę, pewnie można by było policzyć jej wszystkie żebra.

Cóż, ciągle zapominałem spytać, dlaczego zaczęła się odchudzać.

Nagle wpadło mi do głowy, że chce mi się bardziej spodobać. Przecież kobiety tak miały – gdy zależało im na chłopaku, potrafiły się głodzić, by tylko wskoczyć w mniejszy rozmiar jakiejś sukienki. Może Monique miała rację – Laura chyba wciąż pragnęła mnie przy sobie zatrzymać.

Kiedy zaparkowałem samochód pod kawiarnią, Laura gwałtownie otworzyła oczy i wyprostowała się. Zamrugała kilka razy i przetarła zmęczone oczy.

– Spałaś jakieś piętnaście minut. Nie martw się, jesteśmy już na miejscu.

– Spałam? – Jej oczu zrobiły się jeszcze większe. – Boże, nawet nie pamiętam. Przepraszam.

– Nie ma za co. No chodź już, tylko weź płaszcz, bo dzisiaj jest chłodno.

Akurat gdy wysiedliśmy z samochodu, z nieba lunął deszcz. Biegiem pokonaliśmy odległość dzielącą nas od drzwi, po czym błyskawicznie weszliśmy do zatłoczonego pomieszczenia. Od razu nasze nozdrza wypełnił zapach świeżo parzonej kawy i ciepłej szarlotki.

Mimo wyraźnego ruchu znalazło się dla nas miejsce. Przeszliśmy między zajętymi stolikami, minęliśmy niedużą scenę dla orkiestry, która dawała tu koncerty w weekendy, po czym usiedliśmy w całkiem ustronnym miejscu.

Lubiłem tutaj przebywać, między innymi dlatego, że zawsze było tu tak przytulnie, a to wszystko za sprawą pomalowanych na ciepły czerwony kolor ścian.

– Na co masz ochotę? – spytałem, gdy dostaliśmy karty od chuderlawego kelnera.

– Chyba na espresso. A ty jakie wybierasz ciasto? Jagodowe czy malinowe? A może masz jakieś nowe ulubione, o którym nie wiem?

Nawet przez moment nie wyczułem w jej głosie sarkazmu.

– Jagodowe.

– To zamówisz dwa razy.

Nagle doszedłem do wniosku, że mamy doskonałą okazję na wyjaśnienie sobie kilku kwestii. Wolałem zrobić to teraz, bo bałem się, że później mogę zapomnieć.

– Dlaczego się odchudzasz? – spytałem prosto z mostu. Ostatnio nabrałem wprawy w bezpośrednich stwierdzeniach.

Laura spojrzała na mnie szczerze zaskoczona, ale później dziwnie posmutniała; utkwiła wzrok na swoich dłoniach, splecionych na blacie stolika.

– Nie odchudzam się – przyznała po chwili.

– Nie udawaj – żachnąłem się. – Przecież zdążyłem zauważyć, że bardzo schudłaś. Uważam, że w twoim przypadku to bez sensu, i tak dobrze wyglądasz bez stosowania tej diety.

Myślałem, że tym zmuszę ją do odkręcenia tego kłamstwa, ale ona wywróciła jedynie oczami.

– Nie odchudzam się – powtórzyła. – Najwyraźniej nie muszę, sama chudnę.

– Posłuchaj… – Zdenerwowałem się. – Jeśli sądzisz, że w ten sposób mnie przy sobie zatrzymasz…

Zamilkłem, widząc jej minę. No tak, znowu się zagalopowałem.

– To ty posłuchaj. – Wycelowała we mnie palcem. – Nie mam najmniejszego zamiaru ci się przypodobać. Pasowała mi moja figura przez ostatnie pięć lat i nie zamierzam tego zmieniać. To, że schudłam, nie jest kwestią diety. Po prostu zeszczuplałam, czasem tak jest. Więc przestań wmawiać mi coś, o czym nie masz zielonego pojęcia.

– Owszem, nie zauważyłem, byś się głodziła, ale…

– Nie za bardzo miałeś kiedy to zauważyć, skoro ciągle spędzałeś czas u tej swojej Monique – warknęła.

Dyskusja urwała się właśnie w tamtym momencie, gdyż podszedł do nas kelner, by przyjąć zamówienie.

Zrozumiałem, że znowu źle postąpiłem. Mimo że obiecałem sobie, że to będzie koniec naszych kłótni, to wciąż dążyłem do powstawania kolejnych nieporozumień. Sam nie rozumiałem, dlaczego tak robiłem. Po prostu irytowała mnie ta sytuacja, w którą, jakby nie patrzeć, sam się wpakowałem. Laura w końcu dała mi możliwość wyboru, a ja nie zastanowiłem się porządnie nad jego konsekwencjami.

Najlepiej by chyba było, gdybym trzymał się przez jakiś czas z dala i od Laury, i od Monique, by poukładać sobie niektóre sprawy.

Między nami znowu zapanowała nerwowa cisza. Zastanawiałem się, czy dalej drążyć temat, bo nie potrafiłem uwierzyć w to, że Laura aż tak schudła, nie stosując żadnej diety, czy może ją przeprosić.

– Nie chcę się tobie spodobać – nagle powiedziała ściszonym głosem Laura, nie podnosząc wzroku znad swojej filiżanki. – Schudłam i tyle. Nie wiem, w czym widzisz problem.

– Martwię się. Nie chcę, żebyś wpadła w jakąś chorobę. Znałem jedną anorektyczkę…

– Matt – łagodnie mi przerwała – ja nie jestem głupia, uwierz mi. Robię to, co chcę, a w tym momencie chyba nic ci do tego.

Tym samym dała mi znać, że i dla niej to małżeństwo nie ma już szansy na przetrwanie.

– Po prostu staram się zrozumieć…

– To przestań. – Zmarszczyła brwi. – Jeszcze dwa miesiące i tydzień. Wytrzymaj bez wtrącania się w nie swoje sprawy, dobrze?

– Skoro mamy udawać zgodne małżeństwo, to chyba logiczne, że będę się o ciebie martwił przez najbliższe tygodnie – stwierdziłem.

Laura nagle zaśmiała się, jakbym rzucił jakiś zabawny żart.

– Ach, tak. Przez dwa miesiące będziesz czuły i opiekuńczy, a kiedy skończy się umowa, zobaczymy się dopiero na sali sądowej. Ha, świetnie! To takie dojrzałe, Matt.

– Sama chciałaś takiego rozwiązania. Po co mamy udawać małżeństwo, skoro sama zaczynasz mnie od siebie odsuwać? Po co jest ten twój dziwny plan, jeśli teraz mówisz takie rzeczy?

Laura nagle westchnęła.

– Chyba popełniłam błąd, proponując ci to wszystko.

– Czy to oznacza, że nasz umowa jest już nieważna? – W moje serce wstąpiła nuta nadziei.

Laura pobladła nagle.

– Nie, Matt. To jeszcze nie koniec. Nasza umowa jest dalej aktualna.

~*~

I jak tam po majówce? :) Trochę odpoczęłyście?

Tak jak obiecałam, nowiutki, świeży rozdział w pierwszej połowie miesiąca. Od teraz posty będą ukazywać się w miarę moich możliwości co dwa tygodnie, najprawdopodobniej w niedziele. Co Wy na to?

Mam nadzieję, że Matt nie dał się tak bardzo we znaki :) Kto wie, może w końcu się ogarnie?

Wasza Elif